S4 is een project van vier kerels met een sopraansax die niets meer te bewijzen hebben en duidelijk ook niet van plan zijn om nu nog toegevingen te doen. De Brit John Butcher is ongetwijfeld de bekendste van het stel, een virtuoos met een schier eindeloze controle over zijn instrumenten en een van de weinigen die zich bijna kan meten met de allergrootste, Evan Parker. Zijn drie Zwitserse collega’s – Hans Koch, Urs Leimgruber en de iets jongere Christian Kobi – gaan al net zo radicaal aan de slag met hun sopraansax. De negen stukken op ‘Cold Duck’ doen het ene moment wat denken aan het microscopische detailspel van LOOPer, sluiten even later even aan bij nukkige kamermuziek of neurotische improvisatie, maar blinken vooral uit in excentrieke klankverkenningen. De ruisende, sissende, fluitende en slissende klanken worden gestapeld en gecontrasteerd, aangevuld met gereutel, gezeur en gekwetter. Het ene moment haast een parodie op de heimelijke conversatie van een stel roddelwijven, even later een auditieve trip door ‘Petersons vogelgids van alle Europese vogels’. De waaier aan klanken die door de instrumenten geperst wordt, is ronduit indrukwekkend, maar een overkoepelende spanningsboog zit er niet in. Steeds opnieuw word je als luisteraar teruggevoerd naar ground zero, om opnieuw geblinddoekt op pad gestuurd te worden langs schrille, iele, zeurderige, lullige, fladdderende, intrigerende en gewoonweg niet te plaatsen volièreklanken. De technische controle en beheersing over timbre, volume, ademhaling, speekselgebruik, multiphonics en andere extended techniques dwingen fascinatie en respect af, maar daarom nog geen langdurige interesse. Daarvoor moet je het live eens meegemaakt hebben. Wie Monotype Records al een tijdje volgt, had natuurlijk rekening gehouden met die mogelijkheid.
