De eerste release op NovaMute in tien jaar valt op naam van de Canadees Nicolas Bougaïeff. Een kopstoot van jewelste die flirt met rave, techno, acid en gabber. Luid en brutaal. Schenenschoppend. De titels staan bol van politieke uppercuts aan de heersende rechterzijde. Inspiratie haalde hij bij de appendix van George Orwells ‘1984’ en is een ode aan het echte nieuws. Een politiek pamflet dat hij flyert bij NovaMute en dikker aanlengt op Denkfabrik. ‘Cognitive Resonance’ is een voorsmaakje van. En het wordt gloeiend heet geserveerd. De ep stuwt op een slinkse wijze de luisterende danser naar ‘Principles Of Newspeak’ en praat deze nadien een bewustzijn aan met muzikale verwennerij op de dansvloer en in het hoofd. Techno-experimenten sneuvelen. Het tempo is genadeloos hoog. Ritmes worden verscheurd. Klanken klinken, botsen, schuren en kotsen. Terwijl de 4/4-cadans trampolinegewijs eindeloos stuwt. Tot ‘Truthful Hyperbole’ even de stekker er uit trekt en een noise-uitbarsting uitspreidt op een meanderend gruizelig klankenpallet. Brutale schoonheid. Het vuile randje dat het mooie nog mooier maakt. Net als het kruipende ‘Infomania War’. ‘Principles Of Newspeak’ is desondanks een geniaal technomonster dat met zijn verslavend ritme de volgelingen in bedwang houdt, een lesje leert en een kopstoot uitdeelt. Een heerlijke kopstoot met een hoge dosis acid op ‘Fake News’. Met ‘Room 101’ geeft Bougaïeff alle vergelijkingen met Ben Frost een laatste sneer. Het enige waar je nadien nog je kop over breekt: waarom is elke track, buiten ‘Silence’, 5:33 lang?
