Ik heb het al eerder geschreven en het is niet veranderd: Jens Massel, de man achter Senking, probeert al platen lang de perfecte soundtrack te maken voor horrorfilms. IJle synths, omineuze sfeer, bassen die grommen als beesten, synths als radarblips die langzaam naderend onheil aankondigen. Het is een en al dreiging, met een stuwende onderstroom die de luisteraar genadeloos mee de schaduwen in sleurt. ‘Closing Ice’ is minder clean en kil dan voorgangers als ‘Capsize Recovery’ en ‘List’. De bassen rafelen meer, en Massel laat minder open ruimte in het geluid, waarmee het beeld van een naargeestig laboratorium is vervangen door dat van een onderaards doolhof. Maar Senkings methode is in wezen onveranderd: het combineren van de pure posttechno fascinatie van zijn labelgenoten Byetone en Frank Bretschneider met het lome tempo en de wobbly groove van mensen als Untold en Pinch. Messcherpe precisie versus gruizigheid. Op het nummer ‘Lighthouse Hustle’ vervangt Massel de synthetische dubstep-beats door iets dat klinkt als echte drums voor een slepende Led Zeppelin-step track. Blijkbaar schuilt er, alle technologie ten spijt, toch ook een beetje een rocker in de man – maar het onheil is er niet minder om. Wederom een aangename plaat van Senking, die niet heel ver buiten zijn gebaande paden treedt, maar nog steeds vol overtuiging iedereen bang probeert te maken.