Dirk Serries (ex-Vidna Obmana, Kodian Trio) organiseerde afgelopen oktober het New Wave of Jazz festival waarop hij zeven releases van zijn gelijknamig label presenteerde. In Gonzo (circus) #154 schreef (pb) al over de releases van Tonus en Asmus Tietchens & Dirk Serries, wij nemen bij deze nog drie releases onder de loep. Anton Mobin speelt ‘prepared chamber’, een zelfgemaakt instrument dat kortweg bestaat uit een houten kist waarin een aantal objecten met contactmicrofoons versterkt worden. Mobin haalt de wonderlijkste geluiden uit zijn doos. Nu eens klinkt het alsof een batterij industriële synths die aan het dronen slaan, dan weer lijkt er een organische percussie-opstelling aan de weer. Mobins compaan Benedict Taylor is dan weer een avant-gardeviolist die zich hier van de altviool bedient, maar daar al minstens even buitenaardse geluiden aan onttovert als Mobin aan zijn houten kist. Taylor speelde live al met Evan Parker, maar maakte net zo goed filmmuziek en deed sessiewerk voor Aphex Twin en zelfs Madness. Het mooie aan ‘Close|Quarters’ is dat je na luttele minuten vergeet na te denken wie wàt doet en hoe; en gewoon luistert hoe de twee de dialoog aangaan. Geen aanknopingspunt wordt het uitgangspunt. Altsaxofonist Colin Webster is Dirk Serries’ maatje in het langlopende Kodian Trio, en vormt op ‘Boskage’ een duo met akoestisch gitarist Daniel Thompson. Nu is de combinatie (akoestische) gitaar en sax binnen de vrije improvisatie misschien geen zeldzame, maar wel een bijzondere combinatie, waarin de voorgangers niet de minsten waren. Onvermijdelijk komen de duo’s die Derek Bailey met saxofonisten als Evan Parker en Anthony Braxton spoken. Hedendaagse duo’s spiegelen aan die heren is onzinnig, oneerlijk en onnodig. Maar nu we toch bezig zijn: het spel van Thompson en Webster is een pak frenetieker dan dat van pakweg Bailey en Braxton, met meer richtingwissels en altijd meer goesting om naar een nieuw idee op zoek te gaan dan het risico te lopen té lang in het vorige idee te blijven hangen. Het dient gezegd dat die schijnbare chaos wel degelijk veel mooie passages oplevert. Ook opvallend: Webster -die doorgaans een wildeman kan zijn op zijn sax– trekt op ‘Boskage’ bijna nooit de power-kaart. Afsluiter ‘Impetus’ is Dirk Serries zelf op akoestische gitaar samen met Martina Verhoeven op piano en Kris Vanderstraeten op percussie. Behoorlijk out there spul, en vaak behoorlijk grof en bruut geïmproviseerd, maar het speelplezier druipt er wél van af, en vooral Vanderstraetens bijdrage is bij momenten hogelijk amusant. Een dagelijkse dosis is wellicht af te raden, maar op dagen waarop het iets meer mag zijn, heb je hier een vette kluif aan.
