Zou het dit keer lukken? Vijf jaar geleden bracht het Britse duo Prinzhorn Dance School een debuut uit op het New Yorkse en toen hippe DFA. Het publiek wilde enkel dansen op de koebel en daar deed het duo niet aan mee. Integendeel, hun sound toen, en nu, is een rudimentair, minimalistisch postpunkgeluid dat veeleer herinneringen oproept aan The Fall en Gang of Four dan aan Liquid Liquid.
Tobin Prinz en Suzi Horn blijven koppig volhouden in het adagio ‘minder is meer’. Met enkel een bas, gitaar en tot alle basis gelimiteerde drum klampt het duo zich vast aan de late jaren 1970 alsof er sindsdien geen muziek meer gemaakt is. In tegenstelling tot de populaire postpunk-iconen van de 21ste eeuw, springen de vonken niet van de plaat, maar blijft het duo schuchter op de achtergrond, in het donker. Nooit zal Prinzhorn Dance School uitgroeien tot een Bloc Party hoewel hun sound steviger is, het geluid coherenter en de charmes oprechter. Het is het geluid van ontgoochelde jonge twintigers die een nieuwe depressie tegemoet staren, niet meer in de toekomst geloven en cynisch in het leven staan. Dit is voor hen die zelfs The XX te vrolijk vinden.
