Citizen Of Glass

Hoe doorzichtig moet een individu tegenwoordig zijn van overheid en bedrijfsleven? Hoeveel privacy is je nog gegund? Op ‘Amnesiac’ wijdde Radiohead met ‘Life In A Glass House’ al een nummer aan dat gegeven. Nu verwijst Agnes Obel ernaar met de titel van haar nieuwe album ‘Citizen Of Glass’. In haar muziek creëert de Deense zangeres en pianiste een sfeer van intimiteit, alsof ze verwijlt in haar eigen gedachtenwereld, een deken om zich heen geslagen. Vaak klinkt haar stem ook zo: omfloerst, zacht, dichtbij. Op ‘Citizen Of Glass’ is dat niet anders. Wat dat betreft blijft ze trouw aan het geluid dat haar karakteriseert. Daar staat tegenover dat de instrumentale begeleiding die ze om zich heen optrekt, gevarieerder is dan op ‘Aventine’. Ze heeft de cello ingewisseld voor een ensemble van strijkers, en voorlopers van de piano, alsof ze te rade gegaan is bij het meest recente album van Poppy Ackroyd. Hier en daar wat percussie, een enkele vibrafoon, een enkele harp. Soms stapt ze zelfs af van haar geliefde driekwartsmaat. Het maakt de muziek tegelijkertijd minder diffuus en minder eenvormig. Daarnaast verlopen niet alle nummers in hetzelfde trage tempo. Op het instrumentale ‘Red Virgin Soil’ waagt ze zich aan een vlot dansje. Wat blijft is de peinzende, ongehaaste melancholie. Obel geeft de nummers alle tijd om zich te ontplooien. Je ziet ze als het ware opengaan in de eerste warme zonnestralen, terwijl ze hun kleuren en hun hart aan je openbaren. Iedereen kan daar deel aan hebben, en toch ontroert het. Het lijkt op een persoonlijke gedachtenwisseling, alleen bedoeld voor de goede verstaanders. Buitenstaanders dienen daarbuiten te blijven. Overheden en bedrijfsleven, die je willen kennen voor hun eigen belangen en gewin, hebben daar niets te zoeken. Dit blijft onder ons.

tekst:
René van Peer
beeld:
Agnes_Obel_Citizen_of_Glass
geplaatst:
do 10 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!