Cirkelende celletjes

Amaiamaiamainogniet. Wat een gedoe. Besluit een mens om voor de verandering zijn eigen parochie eens te verlaten en in de hoofdstad van een andere provincie een concert mee te pikken. Even wennen is dat.

Niet met de benenwagen maar mee met een andere mens die ons gezwind chaufferend ter plekke (en terug) wil brengen. Eenmaal aangekomen in Gent is het vinden van een parkeerplaats geen sinecure. Vrijdagavond en mooi weer, dus het krioelt er van zich al dan niet voortbewegende, ademende schepsels die alle parkeergarages helemaal vol hebben geparkeerd. Gelukkig kennen we een beetje onze weg en trekken naar de parking aan Dampoortstation. Een goede keuze blijkt, want de meesten vinden deze quasi lege parking veel te ver van de Vlasmarkt. Het is wel twee straten stappen natuurlijk. In een tijd als de onze uitermate slecht voor de gezondheid, voor het klimaat, voor de sossen en wat al niet meer.

We waren niet gehaast vertrokken, rijkelijk laat zelfs. Een beetje bewust want we hadden geen hoge verwachtingen van de Italiaan Mai Mai Mai. Zijn set, of wat we ervan zagen, zweeft ergens tussen drones en industrial noise, hier en daar opgewaardeerd met wat beats. Slecht was het niet, hier en daar hoorden we zelfs een leuk fragment, maar onder de indruk waren we niet.

De reden voor onze migratie was uiteraard het uit Nijmegen afkomstige Dead Neanderthals. We volgen dit duo sinds hun prille begin en zijn dat sindsdien steevast blijven doen. Hun geluid verandert voortdurend, net als de insteek, de samenwerkingen, de impact op de luisteraar. Drummer René Aquarius en (deze keer) sopraansaxofonist Otto Kokke hadden er in elk geval veel zin in. Zoals we van het duo gewoon zijn, brengen ze een nieuw nummer, een stuk van een klein half uur dat nog in volle ontwikkeling is en alleen nog maar een werktitel heeft. Eenmaal het stuk af is, komt het op het nieuwe album, en dit is een primeur, dat ‘Ghosts’ zal heten. Buiten krioelde het op de Vlasmarkt van het volk. Binnen in het zaaltje was dat jammer genoeg niet het geval. Niet dat band of publiek zich daar ook maar iets van aantrokken. Het muzikale genot zou ons meer dan tevreden stellen. Fel wit licht, Aquarius begint aan zijn ritme, Kokke valt in en dan is het duo vertrokken voor een fenomenale drone die als het ware ronddraait en speelt met onze hersencellen. Het duo speelt met frequenties, waardoor de luisteraar gaandeweg geluiden denkt te horen die er eigenlijk niet zijn of die het duo door hun manier van samenspelen opwekt tussen de noten door. Aquarius drumt secuur en hard, aanhoudend hetzelfde, of toch als een mens minder aandachtig luistert, want het geluid en het ritme verschuift voortdurend of krijgt extra franjes. Hetzelfde voor de blaaskunsten van Kokke, die na een eind behoorlijk aan het zweten ging. En dat kwam niet alleen door het felle witte licht dat richting het publiek stond ingesteld, maar door de inspanning en de concentratie. Na een klein half uur was het over en uit. Alle aanwezigen heel erg onder de indruk achterlatend, zelf uiterst tevreden over hun prestatie en wij reikhalzend uitziend naar de uiteindelijke versie van het stuk, dat nu al tot onze favoriete DN-nummers behoort. Heerlijk zo’n repeterende noisedrone met extra’s. Kijk, voor een dergelijk optreden willen we ons wel eens verplaatsen zie. En die kleine wandeling naar de auto nadien? Die deed nog deugd ook.

Gezien: Dead Neanderthals + Mai Mai Mai – Scratch+Snuff  @ Café Charlatan, Gent – 24 mei 2019
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s : Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
dead-neanderthals-6
geplaatst:
di 28 mei 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!