Fijn, iemand die weer nieuwe perspectieven op folkmuziek werpt! Larkin Grimm opteert voor een psychedelische variant die soms een wat hoog ‘we-gaan-eens-lekker-een-avondje-cultureel-verantwoord-doen’-gehalte heeft, maar op haar beste momenten bijna magisch is. Sprookjesachtig getokkel, fraaie zanglijnen, en zelfs de dwarsfluiten ergeren dan niet. Sommige nummers, zoals de opener en de afsluiter, zijn wat stroef, maar op andere momenten is de flow perfect. Dan heeft Grimm ook wel wat weg van de Joni Mitchell van tweede helft jaren 1970, zonder een epigoon te worden. De overeenkomst zit eerder in avontuurlijkheid en benadering, dan in schaamteloze navolging, en dat alleen al verdient een compliment.