Made in Japan? Dan klinkt het toch steevast wat bruter, extremer of geforceerder. Zeker als Japanse bands in de Amerikaanse geschiedenis duiken. En dat is wat Sithter in grote mate doet. Terug naar de bron van stoner en grunge lijkt het wel, waarbij het kwartet zijn uiterste best doet om de gruizige klanken van Tad ten tijde van ‘God’s Balls’ te verenigen met ‘Bleach’ van Nirvana. Niet dat Hyö Kagawa (gitaar), Wahei Gotoh (bas), Takefumi Matsuda (drums ) en Hiroyuki Takano (zang, gitaar) niet binnen de eigen landsgrenzen kijken. Het maximum money monster genoemd Zeni Geva komt ook geregeld om de hoek kijken. En dan hebben we het over Zeni Geva ten tijde van ‘Desire For Agony’, toen ronduit werd gebeukt en er geen ruimte was voor jazzy structuren (later) of noise (eerder). Probeer het van een piano-introotje voorziene ‘Engrave The Misery’ maar eens. Hiroyuki Takano draait tegelijk zijn stem in alle bochten om zo wanhopig te klinken als de overleden Will Shatter (Flipper). ‘Empire’ klinkt dan weer als doom opgefokt door een bende hardcorekids, opgeleukt met een paar Black Sabbath-riffs. Van de doom-‘n-roll van voorganger ‘Evilfucker’ blijft niet veel meer over. Sithter kiest hoofdzakelijk voor sludge, maar laat eerder genoemde elementen toe om er een nog chaotischer en dronken boel van te maken. Dit kwartet houdt eerder van rommelen met sterke drank dan met poeders. Gelijk hebben ze, en het klinkt verdorie net zo goed.