Centres

De vermelding ‘getraind als operazanger’ is voor velen misschien een ambivalente aanbeveling; iets als “technisch knap maar vreselijk overdreven”, zoals ik bijvoorbeeld iemand wel eens over het stemwerk van Vindicatrix heb horen zeggen. Gelukkig is Ian William Craig wel getraind als operazanger, maar mist hij het dramatische overschot. Een beetje gedragen is zijn stem wel, maar hij stelt hem vooral in dienst van persoonlijke liedjes, ontdaan van al te grote gebaren. En wat zijn muziek bijzonder maakt, is dat hij zich laat begeleiden door ruis en drones, vervorming en effecten. Zachtjes dronende, geërodeerde liedjes, klinkend alsof ze afgespeeld worden van een versleten bandrecorder, maar toch helder en vol detail. Resten van Craigs stem schuiven op verschillende sporen over elkaar heen, vermengd met het suizen van de wind en het kraken van een oude microfoon. De formule is niet veranderd sinds zijn eerste lp, ‘A Turn Of Breath’ (2014), die ik na één keer luisteren meteen in mijn jaarlijst plantte. Een paar nummers op ‘Centres’ voegen wel iets nieuws toe, zoals het openingsnummer, waarin Craig een soort autotune lijkt te gebruiken om zijn stem subtiel te vervormen. Verder is hij stijlvast, waardoor de verrassing er voor mij wel een beetje af is, maar de betovering er nauwelijks minder om is. En gezien de beperkte oplagen van de vorige twee albums, is ‘Centres’ waarschijnlijk voor veel mensen de eerste keer dat ze met Craigs unieke, mooie muziek kennis kunnen maken. Tip voor iedereen die hoopte dat er ergens in de ruimte tussen Jefre Cantu-Ledesma, Stephan Mathieu en Tobias Lilja ook muziek gemaakt werd.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
WilliamCraig_Centres
geplaatst:
do 1 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!