De Oostenrijkse violiste Mia Zabelka verricht wonderen op haar instrument. Haar solo-album ‘Cellular Resonance’ laat horen hoe ver ze de grenzen van haar snaren op kan rekken. Het zijn zes stukken (gedichten, in de optiek van Zabelka) die zich ophouden in het grensgebied tussen improvisatie en compositie. Ze heeft een elektriserende opvatting van poëzie, dat is evident. Ze haalt haar viool en alle uithoeken van haar stem door allerhande effectapparatuur, daarin bijgestaan door Lydia Lunch, die tekende voor de productie en de hand had in de opbouw van de stukken. Met deze middelen heeft Zabelka sterk verschillende omgevingen geconstrueerd die haar vrij spel geven. Soms zijn het weids galmende grondlagen waar ze in krullende bewegingen overheen strijkt. Soms zijn het rusteloze golven die als raakvlak dienen voor felgekleurde wervelingen, als een zeevogel spiedend naar prooi. Vaak lijkt het of ze geen viool in handen heeft, maar een elektrische gitaar. De plaat opent met een grommend pulserende grondtoon, waar ze met brute, wilde kracht op lostimmert, haar stok beurtelings hamer en vers gewet kromzwaard, zonder ook maar een deukje of krasje in die resonerende bodem te kunnen slaan. Al neemt ze met enige regelmaat een adempauze en al brengt ze ruimte aan in haar muziek, de trillingen op celniveau die Zabelka onder de loep neemt, maken toch vooral de indruk van een muzikale hogedrukpan, een magmakamer die op uitbarsten staat, de uitlaat van een straalmotor. ‘Cellular Resonance’ is overigens het eerste album in een serie van vier die het Britse label Little Crackd Rabbit verspreid over een jaar uitbrengt. De tweede is van Swans-gitarist Norman Westberg. Liefhebbers kunnen van tevoren intekenen op de hele serie. De vier cd’s worden gebundeld in een handgemaakte doos, ontworpen door kunstenares Gemma Lacey. Dit is de derde box-set van het label.
