Ceiling Coast

Tombouctou uit Lyon zet een eigenzinnig stukje noiserock annex no wave neer, die net zo goed in New York zou kunnen zijn gemaakt. Gitarist A.C. demonstreerde zijn averechtse snarenwerk eerder al in de instrumentale band Torticoli. Met Tombouctou kiest hij niet alleen voor een net zo gekke bandnaam, maar zet hij ook een stapje vooruit in zijn muzikale carrière. Waar Torticoli nooit over de hele lijn kon overtuigen, doet dit drietal dat namelijk wel. En dat is voornamelijk te danken aan zangeres Cocrelle. Haar stem snauwt er een eind op los als ze daar zin in heeft, als een kruising van Nina Hagen, Lydia Lunch (ten tijde van Beirut Slump) en Yasuko Onuki (Melt-Banana). Drummer Melloul en gitarist A.C. spelen een stevig potje noise- en postrock, soms neigend naar de glorietijd van de no wave. De vijf nummers, toch net geen veertig minuten, zijn echter toegankelijker en tegelijk avontuurlijker dan voorgaande zinnen zouden doen vermoeden. Geboren vanuit improvisatie slaagt het trio er namelijk in om de uitvoeringen lekker strak te houden, waardoor de inherente mogelijkheid tot chaos perfect wordt vermeden. Chantal Morte maakt al net zo’n atypische allegaartje van moeilijk te beschrijven muziek. Als we het goed hebben, was dit in 2012 de opvolger voor het debuut ‘No More’ uit 2007, dat nu een welverdiende herkansing krijgt. Een diepe bas-stem draagt de nummers, die muzikaal in een stevig experimentele hoek zitten, tegelijk blues, gothic en cold wave spelend. De versie van ‘Alabama Song’ (tekst van Bertold Brecht en muziek van Kurt Weill) is totaal gestoord, en dat kunnen we ook zeggen van ‘Maxim’s’, van de hand van Serge Gainsbourg. De twee bandleden, eerder actief als Pusse, creëren een vervreemdende wereld, met invloeden van Nick Cave, Tom Waits en Einstürzende Neubauten, die klinkt als komend uit een donker hol alwaar alleen maar permanent bedwelmden hun heil kunnen vinden. Geen enkele van de zestien nummers klinkt ergens conventioneel, zonder dat het in een kakofonie verandert, hoe vreemd de klanken en de diepe basstem in eerste instantie mogen klinken. Of Chantal Morte nu meer liefhebbers en enthousiastelingen zal weten te vinden dan bij de eerste keer dat de plaat uit kwam, durven we te betwijfelen. Ons hebben ze echter volledig overtuigd.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Tombouctou_CeilingCoast
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!