De Tunesische muzikant en activiste Deena Abdelwahed durft vanuit haar huidige standplaats Frankrijk het transnationale experiment dat ze was aangegaan verder door te drijven.

De nieuwste plaat van Sprain is de overtreffende trap op haast iedere denkbare manier: nog ambitieuzer, nog abstracter, nog langzamer.

We gaan Dennis Tyfus niet vertellen wat we willen dat hij niet doet, maar stel dat de man beslist om toch weer platen te gaan releasen, dan zouden wij daar niet kwaad om zijn.

Schrijver en producer Ian Brennan is een onvermoeibaar voorvechter van kwetsbare volken en hun muziek en heeft op zijn nieuwe plaat de aandacht gevestigd op Botswana.

Onvermijdelijke emoties overweldigen op de vierde plaat van Seattle’s finest Great Falls.

Hoe Loraine James met tegenstrijdige ritmes en genres, je onderhuids besluipt met haar met glitch, IDM en grime doorspekt geluid.

De sfeer van de verzameling ‘Metempsychosis’ van Justin Bennett is een stuk dramatischer dan zijn latere platen.

Succesvolle popsongschrijver Paul Simon maakt als tachtigplusser op ‘Seven Psalms’ de balans op en keert daarbij muzikaal terug naar de sobere setting van zijn vroegste carrière.

Dudu Tassa omschrijft zijn samenwerking met Jonny Greenwood op hun nieuwe plaat ‘Jarak Qaribak’ als ‘Flessenpost uit het Midden-Oosten’. Het album klinkt als ode aan de muziek uit deze gigantische en diverse regio.

Er is niemand die kan wat billy woods doet, afgaande op wat alweer een klein meesterwerk is: zijn nieuwe album ‘Maps’ met Kenny Segal.

Producer Le Motel en gitarist Bruce Wijn laten op ‘Maar’ horen wat er kan gebeuren als je je onderdompelt in klotsend aanrollende dagdromen.

‘Fehrbelliner Str.’ van de Nederlandse ambientartiest nobuka kan gezien worden als een liefdesbrief aan Berlijn, een auditief dagboek.

Niets is what het lijkt in de dronende, minimalistische ambient-folk van Hydromedusae.

De Italiaanse componiste Caterina Barbieri presenteert met ‘Myuthafoo’ een nieuwe reeks van euforie-opwekkende modulaire synthesizergolven.

Net als het doorbraakalbum ‘Gas Lit’ van het Australische Divide and Dissolve gaat ook ‘Systemic’ over het bevechten van de systematische onderdrukking van inheemse en zwarte bevolking, en verzet tegen witte suprematie en de erfenis van het koloniale verleden.

Het sterke tweede album ‘I don’t know’ van de Noord-Engelse band bdrmm is geen Herhalingsoefening.

Samenwerking tussen de Italiaans-Brusselse toetsenist Giovanni Di Domenico en de accordeonist Kalle Moberg levert een bijzondere plaat op: Pangrams.

Het verhaal van Eva maar dan volgens Blodskam.

‘Surface Tension – The Recordings 1981-1983’ van Rupert Hine is heerlijk nostalgisch.

HAQ123 zijn twee jonkies van 12 en 13, samen met een old fart. Verwacht geen hobbybandje maar een vuige sludgeband met punkaspiraties. Wat was dat weer van ‘de jeugd’?