De Diestse noiserockers Skiska Skooper mochten afgelopen week openen voor Wrekmeister Harmonies in de Gentse Charlatan. Stephan Vercaemer trok naar daar. Zonder zijn vaste compagnon, die wel voor vervanging had gezorgd.

Het Duitse trio Black Salvation is een nieuwe loot aan de Relapseboom. Een band die niet past binnen de verwachtingen van het label, toch voor degenen die splijtende metal of grindcore verwachten. Uiteraard brengt het label regelmatig platen uit die niet aan de verwachtingen van het grote publiek voldoen, maar wel op een of andere manier binnen de filosofie passen. Doomy postpunk was er echter nog niet.

Als we een gedroomde line-up hadden voor een Gonzo (circus)-festival dan was het die van Le Guess Who? 2018 met vier intrigerende curatoren: regisseur en activist Asia Argento, freakfolk-icoon Devendra Banhart, dichter-muzikant Moor Mother en jazzmuzikant Shabaka Hutchings.

‘Peaceful Easy Feeling’ opent ‘Brand New Abyss’, de nieuwe plaat van The Blow van een half jaar terug die nu eindelijk ook een Europese release krijgt. Het liedje doet ons meteen denken aan Young Marble Giants. Een beetje naïef, minimalistisch klinkende analoge synthesizers en een engelenstemmetje.

Onze Kortrijkse connectie trok afgelopen vrijdag naar Muziekclub 4AD in Diksmuide voor de uitstekende triple bill Insect Ark, Gnod en Barst.

Op ‘Messier Objects’ (Tourette, 2013) was het kwartet Almagest! vooral in de weer met liedjes waarin een piano de hoofdrol speelde. Voor ‘Fun House Mirrors’ slaan de Italianen een andere weg in. Gedaan met die piano en volop aandacht voor mystiek, verontrustende dromen en sensualiteit. Het onvangbare van de vijf nummers (toch drie kwartier) trekt Almagest! door in het gebruik van diverse Europese en zelf verzonnen talen, waardoor de plaat een universeel, of naar de ruimte reikend, karakter krijgt. Onder de vier Italianen herkennen we de ons enigszins bekende Paul Beauchamp, die vorig jaar het mooie ‘Grey Mornings’ (Boring Machines) uitbracht. Verder bestaat de kern uit Evor Ameisie, Fabrizio Modonese Palumbo (ook Larsen, dat in 2016 het schitterende ‘Of Grog Vim’ op Important het levenslicht liet zien) en Ernesto Tomasini. Deze laatste neemt de zang, een variant op Klaus Nomi , voor zijn rekening. Hij was twintig jaar acteur en zanger in het theater, en werkte sindsdien met onder meer Current 93 en Andrew Liles (Nurse With Wound). Voor de gelegenheid doet nog een stel bevriende buitenaardsen mee waaronder celliste Julia Kent en Marco Schiavo (Larsen). Experiment en industrial gaan hand in hand op dit bevreemdende schijfje, dat ongetwijfeld een verrijking van de collectie kan betekenen voor liefhebbers van eerder geciteerde bands en projecten. Het is trouwens niet alleen de stem van Tomasini die ‘Fun House Mirrors’ interessant maakt. Net als zijn zang is de muziek al net zo bevreemdend en indringend, wat ons meteen doet snappen waarom hij met de groten uit het experimentele industrialveld kan samen werken. De cd is bovendien verpakt in een vreemd soort plastic zakje, een stuk groter dan het schijfje zelf. Een verzamelobject.

Eight Tower Records is een Italiaans netlabel gerund door Raffaele Pezzella, die niet alleen meestal de mastering verzorgt voor de albums die worden uitgebracht, maar ook zelf muziek maakt als Sonologyst, een radioprogramma voor duistere ambient en dronesklanken maakt, Unexplaind Sounds beheert en eigenlijk op velerlei wijze muziek van over de hele aardbol die in die genres wordt gemaakt, een forum probeert aan te bieden.

Begin jaren 1980 brak hij als componist door met overrompelende lawines van gitaargeluid. Daarna maakte hij met ‘noise voor orkesten’ faam in klassieke kringen. Dertig jaar later is Glenn Branca geen angry young man meer. Hoewel,angry is hij nog steeds.

De derde dunk!dag, de heetste van de drie, begon wat later voor onze reporter, maar daarmee pikte hij meteen een hoogtepunt mee.

Er is iets raars met Superorganism. Op het eerste gehoor maakt deze band vrij normale popliedjes, maar eigenlijk zitten ze vol rare synths, achtergrondgeluiden en melodieën waar een ernstig schroefje los lijkt te zitten. In combinatie met de wat naïeve indiepopvocalen levert dat een prikkelend geheel op, in de lijn van andere popbricoleurs als Gorillaz, The Go! Team (wie kent ze nog?) en zelfs de vroege Spinvis.

Elk zieltje dat tijdens het concert in de Tilburgse Cul de Sac voor Kapitan Korsakov wordt gewonnen, is namelijk weer een zieltje dat daags later aan zijn of haar vrienden vertelt dat het dé nieuwe grote hit uit Vlaanderen heeft gezien.

Het sextet Ilsa uit Washongton, D.C. tekende na het verschijnen van ‘The Felon’s Claw’ (2015, A389Records) bij Relapse, waar nu hun inmiddels vijfde langspeler ‘Corpse Fortress verschijnt. Tussen de albums door verschenen nog splits met verwante bands als Coffins, Seven Sisters Of Sleep en Hooded Menace, waar ze telkens de bovenhand hadden. Sinds het debuut ‘The Maggots Are Hungry’ kent de band, opgericht in 2008 en met vroegere Integrity-drummer Joshy Bretell in de gelederen, dan ook een alsmaar ruimer publiek. Toch doet de op horror verlekkerde band geen toegevingen. Crust, deathmetal en doom vormen nog steeds de ingrediënten van het behoorlijk extreme geluid van Ilsa. Het geluid, deze keer in handen van Kevin Bernsten, die eerder onder meer met Full Of Hell, Integrity en Magrudergrind werkte, zorgt ervoor dat ‘Corpse Fortress’ nog een streepje vetter en extremer klinkt dan zijn voorgangers. De mix van stijlen werkt wonderwel, alsof Ilsa in de bloederige modder staat te spelen. Een beetje vunzig en vies, dat is precies hoe dit album klinkt. Lomp en sloom ook. Ilsa moet het namelijk niet van snelheid hebben, maar van net niet tergende traagheid en een kloeke doodsreutel. Bij Iron Reagan, bestaande uit al dan niet huidige leden van Darkest Hour, Municipal Waste, Mammoth Grinder en Cannabis Corpse, mag het op hun split met Gatecreeper een stukje sneller vooruit gaan. De punkmetal van het kwintet staat nog steeds als een huis. Het verbaast dan ook niet dat Iron Reagan sinds de oprichting in 2012 alsmaar grotere zalen en festivals kan aandoen. Moshen gegarandeerd bij dit collectief veteranen. Gatecreeper is al net zo’n rijzende ster, al gaat het hier om meer deathmetal georiënteerde mokerslagen. Drie (te) korte nummers vormen hun aandeel bij deze split. Nummers die net iets beter blijven plakken dan die van Iron Reagan. Niet omdat die slecht zijn, ze maken gewoon minder indruk.

Na een korte nacht en een stevig ontbijt – boterhammen in overvloed – kon De Geluidsarchitect er weer tegenaan. Tijd voor dag twee van het Dunk!Festival.

Begin mei overleed Gérard Hourbette, componist en artistiek leider van Art Zoyd, op 64-jarige leeftijd. Kenner René van Peer schetst de betekenis van de drijvende kracht achter wat uitgroeide tot een instituut.

De Geluidsarchitect rapporteert vanop dag één van het veertiende Dunk!Festival.

Er is niet genoeg plaats in het blad om je op alle interessante kunst voor mei en juni te wijzen. Gelukkig bestaat er internet!

Twee bolletjes vanille of Deux Boules Vanille, dat is het duo Loup Gangloff en Frédéric Mancini die in 2015 het album ‘Tutti Frutti’ uitbrachten. Met ‘Planète Gougou’ komt daar nu een net zo gestoord vervolg op. Het duo bespeelt drums, waarvan elk signaal door analoge synthesizers wordt gestuurd, wat een verbazingwekkend geluid opwekt.

Bouke Mekel bespreekt The Square, Loveless en Manifesto. Zijn we niet allemaal grijze gruishoopjes?

Het Zweedse Intonal-festival in Malmö wil verdomd goede experimentele muziek laten horen aan de bewoners van deze kleine grote stad en internationale bezoekers, zoals onze correspondent in Kopenhagen Zeno van den Broek.

Drift is ondertussen al het zevende album van dit New Yorkse rockcombo. Wij krijgen zo het gevoel dat The Men zichzelf op deze plaat probeert heruit te vinden. Ze slagen daar maar bij een paar songs in. En dat is net iets te weinig.