Net als bij internationale tegenhanger Desertfest, beginnen de line-ups van Sonic Whip in het Nijmeegse Doornroosje steeds meer een experimentele onderlaag te krijgen. Een enkele uitzondering daargelaten, bestonden die in 2018 en 2019 namelijk vrijwel uitsluitend uit stoner- en psychrock.

Le Guess Who? laat er geen gras over groeien. Al meteen in de eerste worp aankondigingen voor 2023 zitten maar liefst 84 namen! Hierbij zitten al meteen de volledige programma’s van de gastcuratoren.

Voor het eerst sinds het uiteenvallen van The Knife werkt Karin Dreijer op ‘Radical Romantics’ samen met hun broer Olof. Dat is hier en daar terug te horen, maar de plaat is toch vooral een persoonlijk soloalbum vol spanning, poëtische associaties en wat welgemikte porties ongemak.

De jaarlijkse Gonzo (circus)-festivalgids is na enkel festivalloze zomers weer terug van weggeweest: van kleinschalige pareltjes tot het ouderwetse platgetrapte festivalveld en van een heerlijke bak herrie tot jazzimprovisatie, er is genoeg te beleven dit festivalseizoen. Deze festivalgids biedt voor de twijfelaar soelaas!

Tijs Heesterbeek schrijft in zijn editoriaal over het wel en wee van proefcontroles, en over hoe Womro-ehhh, Wormrot, ons aan het rillen bracht.

Ooit begonnen als Knekelhuisdisco om het Amsterdamse nachtleven te voorzien van een impuls, is Knekelhuis inmiddels verworden tot een toonaangevend label. De reputatie strekt zich uit tot over de hele wereld, iets waarbij eigenaar en oprichter Mark van de Maat een essentiële rol speelt.

‘The Ruby Chord’, het nieuwste album van Richard Dawson, wekt de indruk van een volmaakte wereld, en bevat net zo goed sci-fi als fantasy. Het album doet, net als Dawsons vorige platen, literair en filmisch aan. Vooral over dat laatste heeft de Britse folkartiest ons genoeg te vertellen.

In 2015 kwam de Frans-Canadese Carmen Jaci met een studiebeurs naar Amsterdam, maar tegenwoordig verblijft ze in het stille Leiden, waar ze frivole, gelaagde producties componeert. Dat culmineerde afgelopen maart in de release van haar debuutalbum ‘Happy Child’.

Het Turkse stonerkwintet Strider zet met zijn debuutplaat een reuzestap voorwaarts. ‘Midnight Zen’ staat qua muzikaliteit, virtuositeit en productie als een huis. Nu nog de muziek met succes exporteren naar het buitenland. Aan ambitie geen gebrek, maar die waarmaken is een ander paar mouwen.

Dankzij beklijvende passages op onder meer het Kraak Festival, BRDCST en in De Nor, deed haar naam de voorbije jaren als een lopend vuurtje de ronde. Eind april brengt de Belgische violiste en componiste Elisabeth Klinck haar langverwacht solodebuut ‘Picture A Frame’ uit bij het Zwitserse label Hallow Ground.

Toen ik nog in een platenwinkel werkte, was er weleens een klant die bij het zien van alle nieuwe platen verzuchtte: ‘Ik houd het allemaal niet meer bij, hoor’. Destijds deden we dat schamperend af als geklaag van iemand die te oud was, maar nu, vijfentwintig jaar later, begrijp ik ongeveer wat hij bedoelde.

Wat hebben een sjamaan, een kantoormedewerker en een blackmetalband met elkaar gemeen? Wat klinkt als het begin van een slechte mop, is in deze film- en boekselectie niet om te lachen. Alle drie proberen ze los te breken van vastgeroeste denkwijzen. Hun wapens: verhalen vertellen, de absurditeit omarmen en heel veel ruis produceren.

De anime ‘Inu-Oh’ (2021) is een op de Japanse geschiedenis gebaseerd verhaal over hoe door de maatschappij verworpen individuen elkaar vinden in de kunst. De hoofdrolspelers stijgen vervolgens boven zichzelf uit in de magische rockopera die ze ten tonele voeren en weten iedereen mee te krijgen.

De Belgische kunstenaar Charlotte vander Borght (1988) woont en werkt inmiddels al een paar jaar in New York. Daar verkent ze de raakvlakken tussen sculptuur, schilderkunst en fotografie; tussen grootstedelijke aantrekkingskracht en het afval op straat. Tot en met 27 mei heeft ze een solo in de Brusselse galerie Baronian.

Gaan machinale productieprocessen uiteindelijk ambachtelijk handwerk vervangen? Niet als het aan de in Brussel gevestigde ontwerper en onderzoeker Amandine David (1988) ligt, die beide graag combineert. Samenwerking, experiment en theoretisch onderzoek gaan daarbij hand in hand. Ze wil tegenwicht bieden aan scheve, uitputtende verhoudingen, door nieuwe verhalen te vertellen.

In het 31e Hoofd Stuk blikt Harold Schellinx terug en vooruit, naar de muziek van het Frans-Nederlandse kwartet Diktat die zonder begin en zonder einde is, als een Turingband. De vele overeenkomsten met Robert Musils man zonder eigenschappen, voor wie het ‘nu’ en de ‘werkelijkheid’ enkel hypothesen waren, zijn dan natuurlijk niet ‘toevallig’.

Tanat Teeradakorn is meer dan een noiseproducer. Hij is een totaalkunstenaar, die installaties creëert op het kruispunt tussen popcultuur en Thaise subcultuur. Inspiratie vindt hij in Boeddhistisch gezang, politiek en tuningcultuur; al deze elementen worden deel van een elegant weefsel, dat aan het kloppend hart van onze samenleving raakt.

In 2022 gingen zeven cultuurjournalisten, essayisten en creative writers onder leiding van auteur en audioregisseur Renée van Marissing op zoek naar hun eigen schrijfstem in een kritiek van klank. In 2023 gaat schrijflab Klank&Komma een tweede editie tegemoet.

De in Berlijn residerende Australische Julia Reidy geldt als een vernieuwer op de gitaar. Niet door vingervlugheid, maar door de klankrijkdom van haar muziek. Haar nieuwe album ‘World In World’ beluisteren is als kijken naar een tropisch aquarium vol kleurrijk leven. ‘Als muzikant ben ik altijd bezig met onderzoek,’ zegt ze zelf.

Na vijf maanden protest tegen de Libanese regering, bracht covid de beweging noodgedwongen tot stilstand. Over zowel de aanvankelijke hoop van het verzet als over de desillusie nadien, schreef Sandy Chamoun een album vol intense elektronica. Ze gelooft niet meer in de politiek, enkel nog in de fantasie.