De samenwerking tussen Mariela Arzadun en Keith Helt mag je gerust fragmentarisch van aard noemen -muzikaal gezien dan. Veel gestoorde, vaak gejaagde stemmen en ritmes, die een sfeer schetsen en het er vervolgens bij laten. Helemaal niet erg trouwens, want die vage verhaaltjes zijn al indrukwekkend genoeg. Lichtelijk neurotisch is het allemaal zeker, hectisch, en alle kanten opvliegend. De stemmen zijn gereduceerd tot mechanische toevoegingen op de strak voort reutelende machinale muziek, alsof er via een geluidsinstallatie wordt omgeroepen. En ondanks dat alles ver weg staat van iets als een menselijk gevoel, zou je je bij deze zeven tracks toch goed thuis kunnen voelen -zo buitenaards is het nou ook weer niet.