Cantata

Gitarist Bram Stadhouders heeft een voorkeur voor breed uitwaaierende klanken, die zich eindeloos ver uitstrekken. Zijn artistieke ankerplaats is de rimpelloze weidsheid van een bosmeer in een windstille nacht waarin muziek ongehinderd grote afstanden kan afleggen. Hoe woest en ruig de oorden ook mogen zijn die hij doorkruist in composities en improvisaties, naar die plek keert hij altijd terug. Het is zijn oriëntatiepunt, zijn Poolster. Dat geldt ook voor zijn meest recente album ‘Cantata’, een vijfdelige compositie met ruimte voor improvisaties. Stadhouders zwerft door landschappen die aan zijn eigen brein ontsproten zijn, met aan zijn zijde de tenor Sebastian Brouwer en David Hoogerheide, die synthesizer speelt en de klanken ter plekke bewerkt met elektronica. De muziek beweegt zich door een veelkleurig, rijk geschakeerd panorama, waarin uit graniet gehouwen gitaarsolo’s steil oprijzen voor ze verstillen tot ijl galmende nevelsluiers, waar Hoogerheide fel oplichtende sporen overheen schiet. Brouwer weet goed raad met deze veranderende decors. Hij schakelt met gemak tussen de verschillende kleuren en sferen, versterkt de emotionele zeggingskracht – zowel in geladen uithalen als in gezongen overpeinzingen. ‘Cantata’ is minder verrassend dan zijn voorganger ‘Henosis’, waarop Stadhouders de beschikking had over het Nederlands Kamerkoor en kon grasduinen in muziek die hij al had liggen. Terwijl ‘Henosis’ een verzameling nummers was, heeft de gitarist in deze cyclus geprobeerd een lange boog te spannen. Dat is meteen ook een zwakke plek van dit album. Als componist en muzikant laat hij zijn grip op het materiaal verslappen, waardoor de muziek doelloos gaat ronddobberen. Bovendien zijn er in het klankenspectrum nogal wat overlappingen tussen deze cd en ‘Henosis’. De volgende stap die hij zet, mag wat mij betreft wel wat groter zijn.

tekst:
René van Peer
beeld:
Bram_Stadhouders_Cantata
geplaatst:
wo 19 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!