“Doom It Yourself” is al jarenlang het motto van de Belgische experimentele sludgeband Gura. Initieel was Gura een duo, drummer David en bassiste Leentje, maar in 2015 trad zanger en saxofonist Ludo tot de band toe.
Ludo is een fervent free jazzliefhebber, wat zich uit in zijn uitbarstingen, zowel vocaal als op zijn saxofoon. Die extra chaos voegt net dat tikkeltje waanzin toe die het oorspronkelijke duo nog niet helemaal wist te vatten. We zagen het trio meermaals live aan het werk, maar een album als trio bleef uit (in 2011 was er al ‘PurGURAtory’ als duo, gratis op hun Bandcamp). Tot nu.
‘Orenlied’ opent de plaat en op dit nummer is het verschil tussen Gura als duo of als trio prima te merken, want het nummer stond ook al op de voorganger (waarop ook het geniale ‘Live Fast Die Long’). Doom meets John Zorn, maar dan nog gekker eigenlijk. Dat is vooral toe te schrijven aan Ludo, die als een waanzinnige klanken uitstoot, terwijl David en Leentje mathematische polyritmiek neerzetten, die hen ver boven het traditionele bas/drums duo doet uitstijgen.
De zes nummers klinken daardoor energieker, gevarieerder, met het heel trage ‘Eternal Black Gurgle’ als Earth-gewijs voorbeeld. Opgelet voor je boxen ook, want die bas is echt wel zeer heftig.
Maurice De Jong alias Gnaw Their Tongues komt al net zo verschroeiend en verzengend om de hoek kijken, van zodra de opvolger voor ‘Hymns For The Broken, Swollen And Silent’ (2017, Consouling) met het van mensenhaat druipende ‘Death Leaves The World’ van start gaat.
‘Genocidal Majesty’ klinkt als het ware nog zwartgalliger, terwijl de apparatuur overuren draait aan soms helse snelheden, terwijl De Jong zijn haat en woede uit zijn longen brult. Black metal meets extreme industrial meets horror noisedrones om enige terminologie door elkaar te husselen, net zoals Gnaw Their Tongues elke vorm van negativiteit oprakelt en er bezwerende en tegelijk uitermate brutale gekte mee in geluid giet.
Chip King, die de angstaanjagende zang verzorgt bij The Body, werkt mee aan twee nummers (‘The Doctrine Of Paranoid Seraphims’ en ‘Spirits Broken By Swords’), wat de intensiteit nog extra verhoogt. Niet dat De Jong moet onderdoen voor King, maar het zegt wel iets over het respect dat Gnaw Their Tongues in de loop der tijden heeft opgebouwd. De Apocalyps klonk zelden zo krachtig.