Richard van Kruysdijk houdt meer van bassen dan mijn koptelefoon. Een jaar na ‘Lumbar Fist’ heeft hij nu, opnieuw onder het alias Cut Worms, de opvolger ‘Cable Mounds’ uitgebracht.
Net als op zijn werk met Phallus Dei is de muziek zwanger van melancholie en noodlottigheid. Je ziet als het ware de inktzwarte wolken al aan komen rollen boven velden die nog even in een gouden schijnsel baden.
Afgetekend tegen het omineuze zwart van loodzware bassen draaien melodieuze straaljagers rondjes, terwijl een verlokkelijk aura er zacht doorheen glanst. In ‘Iron Dingbat’ (Van Kruysdijk heeft een speciale liefde voor krankzinnige woordcombinaties in zijn titels) ligt de muziek op een bedje van flinterdunne gitaarakkoorden, afgezet met een diepe orgeltoon, terwijl een synthesizer er in trage, voorzichtige stappen doorheen loopt.
Je zou gaan denken dat hier een kok van muzikale haute cuisine aan het werk is, al zijn de opgediste gangen copieuzer dan in de meeste restaurants in dat genre. Het is muziek van dromen die tegen nachtmerries aanleunen, maar net wat sprankjes licht doorlaten.
De hele cd is monochroom in vele tinten zwaarmoedigheid. Hoewel het gemoed ontegenzeggelijk bedrukt is, zijn de tinten van een ongekende schoonheid. Het hart stroomt over, maar de oren hebben het goed, al heeft mijn koptelefoon soms de neiging om mee te trillen met die onheilspellende zwaargewichten in de onderste registers.