Burning Gnome

Met ‘Burning Gnome’ hengelt The Use Of Ashes ondubbelzinnig naar het vak ‘sixties’ in je muziekcollectie. Toen de band uit Nijmegem nog Mekanik Kommando heette, ressorteerden ze nog onder postpunk; maar al enkele jaren spookt de geest van vooral vroege Pink Floyd (mét Syd Barrett) doorheen het oeuvre van dit trio. Doorheen de twaalf prima nieuwe nummers is dat opnieuw onomwonden het geval. Daarmee vertoont The Use Of Ashes veel gelijkenissen met de psychedelische sixties janglepop van landgenoot Jacco Gardner. Daarnaast horen we ook nog The Velvet Underground in de gitaarriff van ‘Ghost Zero’ en sluit de cd bovendien af met ‘Tomorrow Never Knows’ The Beatles. Maarten Scherrenburg, Peter Van Vliet en Simon van Vliet zijn volledig in de jaren 1960 beland. Dat zorgt voor een aangenaam en warm retrogeluid waarbij alles royaal wordt overgoten met een calorierijke psychedelische saus zoals in ‘3-4 Degree Off Centre’ bijvoorbeeld, dat zichzelf net niet in de kosmos schiet.

Diezelfde Scherrenburg zit verder niet alleen in Mercy Giants, maar is ook de man achter Demi Mazurka en March. Negen jaar na zijn titelloze debuut presenteert hij opnieuw een album met luisterliedjes die zo op Radio 1 kunnen worden gedraaid. Fragiele folkrock, waarbij nadrukkelijk een hoofdrol is weggelegd voor stem, teksten en subtiele arrangementen, wordt afgewisseld met instrumentale, meer postrockachtige passages zoals het dromerige ‘Moskstraumen’ of het drieluik ‘Lofoten’, die in hetzelfde melancholische bad dobberen als God Is An Astronaut of Do Make Say Think. Het is in die stukken dat hij zich weet te onderscheiden én aantoont dat hij opmerkelijk is gegroeid als artiest.

Nog meer Nederlandse muziekgeschiedenis is verzameld in Polar Twins, dat namelijk bestaat uit zanger/accordeonist Dirk Polak van cultband Mecano en zanger/gitarist Mark Ritsema (ook Mecano en Spasmodique). ‘Maybe The Moon’, hun tweede album, staat echter ver weg van dat (postpunk)verleden. Het laat een stijlvol, maar behoorlijk melig folk/popgeluid horen waarbij in meerdere talen gecroond wordt door beide baritons; en vooral alle naden netjes plat worden gestreken. Daardoor blijft er zelfs na tien luisterbeurten helaas bitter weinig hangen. Het ontbreekt de lp simpelweg aan karakter. ‘Maybe The Moon’ kabbelt letterlijk voorbij als achtergrondmuziek op een vernissage. Het stoort niet, maar het valt ook niet echt op. Dat het allemaal ook een kijk-eens-hoeveel-we-van-Kunst-weten-sfeertje heeft, duwt het spanningsmetertje ook al niet in het rood. Jammer van het mooie artwork; dat dan weer wel.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
UseOfAshes_BurningGnome
geplaatst:
vr 14 jan 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!