Brutalism

Postpunk heeft vele gezichten en met Idles zelfs een behoorlijk smerige en brutale tronie. Deze band is kwaad, politiek uitgesproken (‘The best way to scare a Torie is to read and get rich’, uit ‘Mother’ bijvoorbeeld), non-conformistisch, lelijk, rauw en hard, maar tegelijkertijd niet te beroerd om zichzelf flink te relativeren. Humor is geen taboe, zo blijkt uit de teksten. Bekijk wat dat laatste betreft ook zeker hun bewust weinig flaterende video’s op YouTube. ‘Brutalism’ is de perfecte titel voor hun albumdebuut want dit vijftal uit Bristol kiest voor een stevige trap voorwaarts. Tegen konten en schenen, wel te verstaan. Ze kiezen niet voor de Joy Division-kant van het postpunk-spectrum, maar gaan voor het cynisme van The Fall en het activisme van Crass. Meer punk dan postpunk dus. Meer hedendaags aanknopingspunten zijn Sleaford Mods, al wordt hier niet gerapt, maar verbeten gerockt, en het recentste album van GNOD (‘Just Say No To The Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine’). Zanger Joe Talbot is een vocale wervelwind die zijn colère schuimbekkend vertaalt in spitse uithalen en niets aan onduidelijkheid overlatende standpunten, inclusief een sappig Engels accent waarmee je een eik velt. Van enige vrijblijvendheid is bij Idles dan ook geen sprake. Ze zijn tegelijkertijd entertainend, bij momenten behoorlijk catchy, confronterend én angstaanjagend. Live doen ze overigens denken aan de energie van Fucked Up. Die associatie met hardcore punk is zo gek niet want het geluid van Idles kan nog het best worden omschreven als hardcore postpunk. Idles zijn niet alleen veruit de opwindendste band uit Engeland van het moment, ze zijn ook de juiste band op het juiste moment.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Idles_Brutalism
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!