‘Clearing The Salients’, zo halfweg ‘Breaching’, brengt enige verluchting. Enig oponthoud, een adempauze. Dat is wel nodig zo halfweg, omdat HYOM niet doseert maar aanhoudend de zware stukken van Amenra-postmetal aan elkaar rijgt. Zo komt het openingstrio zeer verstikkend over, en gaat het verregaand geschreeuw, hoe oprecht ook, op onze zenuwen gaan werken. Mag er ook eens iets anders tussendoor, zoiets. Post sludge metal noemt dit kwintet uit Leeds zelf zijn overrompelende muziek. Klopt als een busje komt zo, maar van enige originaliteit is weinig te bespeuren. Bovendien, en weliswaar gebruikelijk binnen de grenzen van de beoefende genres, duren de nummers al snel tien minuten. In de meeste gevallen is dat minstens de helft te lang. HYOL weet namelijk te weinig bloeiende elementen in de nummers te stoppen om zich te onderscheiden. Het blijft maar doordenderen, en als ze dan toch voor een iets rustiger opbouw kiezen, is van een eigen geluid ook geen sprake. Een tussendoortje voor liefhebbers van deze genres , daar blijft het bij.