BRDCST 2019 Gonzo (circus) gids

BRDCST is een muzikale reis rond de wereld in krap vier dagen. Hoe begin je zo’n onderneming zonder het noorden kwijt te raken? Gonzo (circus) geeft je alvast een zetje in een goede richting. Hier zijn zes namen die we zelf niet graag willen missen.

BRDCST is een muzikale reis rond de wereld in krap vier dagen. Hoe begin je zo’n onderneming zonder het noorden kwijt te raken? Gonzo (circus) geeft je alvast een zetje in een goede richting. Hier zijn zes namen die we zelf niet graag willen missen.

Bendik Giske

De Noors-Deense Giske is een menselijke loopmachine, een clubber met een saxofoon die zijn nachtelijke omzwervingen in het Berlijnse nachtleven vertaalt naar hoogst spannende composities op de grens tussen zweterige trance en vrijgevochten jazz. Zijn debuutplaat ‘Surrender’ op Smalltown Supersound is naar eigen zeggen de neerslag van een cathartische ervaring in de Berghain club, circa 2012.
Net als Colin Stetson zoekt Giske graag de grenzen op van zijn instrument en van het menselijk lichaam. Daarom gebruikt hij geen elektronica, maar drijft hij zijn eigen lijf tot het uiterste om de machinale ritmes en geluiden van techno en house te kanaliseren, zo goed en zo kwaad als het kan. Maar Giskes achtergrond als componist voor theater- en dansvoorstellingen voedt ook zijn werk als performer, evenals een uitgesproken queer-agenda. Vaak werkt hij samen met choreografen en kledingontwerpers, en zijn présence op het podium is even hypnotiserend als provocerend, en altijd opwindend.

Alabaster dePlume

Wie zo’n zwierig pseudoniem voor zichzelf bedenkt, kan vervolgens maar beter een uitzinnige carrière uitstippelen. En dat is precies wat Angus Fairbairn heeft gedaan: schrijver-performer bij circustheater Paper Dolls, saxofonist bij een rhythm-and-bluesband, drijvende kracht achter het gecrowdfunde multimediaproject The Jester met 12 muzikanten en 24 visuele kunstenaars, een jaarresidentie waarbij hij elke maand een nieuwe band lanceerde… Niks lijkt Alabaster te dol.
Bovenal is hij echter een rasechte voordrachtkunstenaar zoals we ze graag uit het Verenigd Koninkrijk zien komen: met een scherp en ietwat silly gevoel voor humor, een uitgelezen muzikale smaak waar moeiteloos jazz, pop en oosterse klanken aan elkaar worden geknoopt, en een charisma dat u moeiteloos inpakt wanneer hij voor uw neus op een podium staat. Shabaka Hutchings en Gilles Peterson zijn ook al volledig om, mede dankzij de perfecte popplaat ‘The Corner Of A Sphere’ waarmee hij vorig jaar op de proppen kwam. Geen idee wat we op BRDCST mogen verwachten, maar we hopen in dit geval op alles.

Ipek Gorgun

De Turkse geluidskunstenaar Ipek Gorgun haalde haar master filosofie met een dissertatie over Heidegger. Ze bouwde evenwel een veelzijdige muzikale carrière uit, maar haar opleiding is nooit ver weg. Gorgun grijpt in haar werk graag Grote Thema’s aan, met hoofdletter. Haar meest recente album ‘Ecce Homo’, op het gerenommeerde Touch-label, stelt zo maar even de vraag naar de ware aard van het mens-zijn.
Toegegeven, dat zou makkelijk de aanleiding kunnen zijn tot een onverteerbaar, pretentieus werkstuk. Maar Gorgun houdt moeiteloos de controle over haar diepe en complexe klankgedichten, en de meticuleus gecomponeerde soundscapes brengen telkens weer een verrassende gevoelswereld aan het licht. Het zijn caleidoscopische panorama’s van geluid die vaak de hele menselijke beschaving lijken te overschouwen als één nietige getuige. Het mag u dan ook niet verbazen dat Gorgun naast multidisciplinaire muzikant, ook een gelauwerde fotografe is met een Honorable Mention Award van International Photography Awards op zak.

Kelly Moran

Haar recente mix voor het onlinemagazine ‘FACT’ vertelt je misschien wel alles wat u over Kelly Moran moet weten. Minimalisten als Philip Glass en Steve Reich plaatst ze moeiteloos naast de trap van Metro Boomin, de black metal van Drudkh, en Queen. Moran is vastbesloten om alle verwachtingen die haar hebben gevormd als klassiek pianist overboord te gooien, ten voordele van een hoogst intuïtieve experimentele aanpak.
Voor haar meest recente album ‘Ultraviolet’ vertrok ze niet langer vanuit de gedetailleerd uitgeschreven partituren die haar vorige werk dicteerden. Ze verzamelde uren vrije improvisaties die ze knipte en plakte tot vrijgevochten collages, opgesmukt met synths en elektronica. Warp Records had er wel oren naar toen ze de tapes doorgespeeld kregen van Daniel ‘Oneohtrix Point Never’ Lopatin (bij wie Moran ook in de tourband speelt).
Moran is synesthetisch aangelegd, en liet de muziek van ‘Ultraviolet’ overeenkomstig van abstracte animaties voorzien, zodat haar publiek de muziek hélemaal kan ervaren, zoals ze dat zelf doet. Je bent dus gewaarschuwd: een trip voor oren én ogen!

Lea Bertucci

Nóg een saxofonist op ons lijstje? We zullen het nog nét geen trend noemen. Maar beide artiesten zijn uniek genoeg om hier elk hun plek te verdienen. Waar Bendik Giske focust op de strijd tussen zijn lichaam en zijn instrument, is het voor Lea Bertucci net de bedoeling om zich te ontdoen van alle grenzen, en één te worden met de ruimte. Niet voor niets noemde ze haar vorig jaar verschenen album ‘Metal Aether’, of de voorganger ‘All That Is Solid Melts Into Air’. In combinatie met piano, vibrafoon en uiteenlopende veldopnames (van Maya-tempels tot de New Yorkse metro) stuurt ze haar repetitieve drones door allerhande elektronische en analoge manipulaties, tot ze de omringende ruimte opslokken en transformeren tot een nieuwe wereld van onbegrensd geluid. Ook live gaat Bertucci telkens weer op zoek naar het unieke geluid dat de ruimte met zich meebrengt.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!