BRDCST 2019 Black Midi in het spiegelpaleis

Black Midi is nu al dé spraakmaker van 2019, en dat komt niet enkel door de muziek. In het overgemediatiseerde muzieklandschap is het ironisch genoeg net hun (social) mediaschuwheid die de aandacht trekt. Maar vergis u niet: ook op het podium kan Black Midi zijn mannetje staan.

Black Midi is nu al dé spraakmaker van 2019, en dat komt niet enkel door de muziek. In het overgemediatiseerde muzieklandschap is het ironisch genoeg net hun (social) mediaschuwheid die de aandacht trekt. Maar vergis u niet: ook op het podium kan Black Midi zijn mannetje staan.

Black Midi is een spiegelpaleis van hypes. De hype is dat er geen hype is, dat de band zich in het middelpunt van de aandacht heeft gewerkt zonder release of aanwezigheid op social media. Een revolutionair idee, nu Facebook en Instagram onmisbaar lijken te zijn voor al wie zich aan een muzikale carrière wil wagen. Maar wat was er eerst: de muziek, het publiek, de media of de industrie? Of is de tijdlijn van Black Midi’s opgang naar succes een möbiusband zonder duidelijk begin?
Het verhaal is je misschien al bekend. Sinds juni 2017 duikt een groepje schuchtere jongens regelmatig op in het Londense rockpodiumcircuit. Contact met het publiek hebben ze niet, maar onder elkaar musiceren ze met een opzienbarende intensiteit. Bijna een jaar lang wordt zo een reputatie opgebouwd, zonder zelfs maar een digitale release. De band doet niet aan social media, de enige blip op de onlineradar is een performancevideo in een repetitiehok (weliswaar netjes gecapteerd door de onlineradiozender NTS). Interviews doen ze zo goed als niet, buiten een feature voor het plaatselijke muziekblad ‘Loud And Quiet’. Niettemin staan ze in de zomer van 2018 op Roskilde, gevolgd door enkele Europese festivals in het najaar (waaronder ook Le Guess Who? en Sonic City).

Blitzcarrière

Het traject tekent zich al wat duidelijker af wanneer je de lijntjes gaat verbinden van plaatsen en figuren die in de blitzcarrière van Black Midi een rol hebben gespeeld. Te beginnen met de plek waar de band is ontstaan: de prestigieuze BRIT School for Performing Arts and Technology. Het is een kweekvijver voor Brits muzikaal talent, al brengt de school vooral mainstream talent voort, als Jessie J, Adele en Amy Winehouse. Niettemin is het niet verbazingwekkend dat een opmerkelijk muzikaal talent als drummer Morgan Simpson – het geheime wapen van de groep – hier werd aangetroffen. Hij sloot zich tijdens hun laatste schooljaar aan bij het duo schoolkameraden Geordie Greep en Matt Kelvin (beiden gitaar). Bassist Cameron Picton voegde zich bij het drietal vlak voor hun eerste optreden, in de legendarische club The Windmill in Brixton.
Naar eigen zeggen was dat in eerste instantie de enige plek die hun een podium wilde bieden. Dat is zeker wel opmerkelijk, want promotor Tim Perry legt de lat hoog voor de honderden aanvragen die hij dagelijks ontvangt. Het is wél de plek waar al enkele generaties lang een cruciaal opstapje wordt geboden aan de plaatselijke underground. Recente fenomenen als Shame, Fat White Family en Goat Girl zijn hier kind aan huis, en de club wordt algemeen beschouwd als het epicentrum van de Londense DIY-underground.

Boom

Het was ook hier dat Black Midi werd aangesproken door sterrenproducer Dan Carey (Kate Tempest, Bat For Lashes en vele, vele anderen): ‘Ik wil die track opnemen, die gaat van ‘boom boom boom’!’ De single kreeg effectief de titel ‘bmbmbm’, en het werd de eerste release van de band. En de onlinebuzz bleef maar groeien. De band Shame, hét Britse indiesnoepje van 2018, maakte er een punt van om hun publiek aan te raden zeker op tijd te komen toen Black Midi hun voorprogramma verzorgde. Er verschenen nog wat filmpjes, dit keer gemaakt door de chroniqueur van de Londense underground Lou Smith, telkens goed voor duizenden views op YouTube. De band hoefde helemaal geen promotie te doen, dat deed hun zich uitbreidende entourage wel voor hen.
Begin 2019 volgde het verwachte bericht: Black Midi was opgepikt door Rough Trade, en mag nu nog een divisie hoger spelen. Maar de tactiek van ‘zwijgen en gitaarspelen’ wordt voorlopig aangehouden: na het nieuwsbericht kon enkel het cultblad ‘Crack’ de band strikken voor een interview.

Keurslijf

Natuurlijk: de Britse pers heeft een traditie hoog te houden van mediagektes rond jaarlijkse ‘nieuwe beloftes’ in de rockmuziek. Het rockjourno-fossiel NME hapte reeds in mei 2018 gretig toe met een stuk over ‘the “best band in London” nobody knows a thing about’.
Black Midi is bovendien een band die voor deze doelgroep netjes enkele traditionele vakjes afvinkt: vier jonge mannen, hun onwennigheid verstopt achter een façade van onverschilligheid en pose. De muziek die ze spelen zorgt ook voor voldoende houvast voor de gemiddelde rockjournalist: met ijkpunten als The Fall en Sonic Youth, Shellac en Battles (een supergroep van altrock-coryfeeën) zit ze stevig verankerd in de postpunk van de jaren 1980 en 1990 die ook in de alternatieve canon wordt beschouwd als de laatste consistent gouden periode van de rockcultuur, voordat er een splinterbom ontplofte in het hele landschap. Maar Black Midi is zeker geen Greta Von Fleet voor indierockers, want het moet gezegd: het is zeker fascinerend te zien hoe ze hun invloeden vastgrijpen en ermee aan de haal gaan.
Er bestaat het gevaar voor zo’n jonge band dat de schijnwerpers al gekeerd worden voor ze tot wasdom zijn gekomen, maar de beperkte output en de livevideo’s tonen alvast een stel muzikanten die vastbesloten voor de avontuurlijke zoektocht gaat. En wat dat betreft: misschien zijn ze daarom ook gewoon de juiste band op de juiste plek, en is de tijd weer rijp voor een band die hoge ogen gooit met rockmuziek die verder denkt dan het strofe-refrein keurslijf?

Marketingtruc

Begin 2019 deelde de band een video op het eigen verse YouTube-kanaal: de integrale eerste single, dus inclusief drie remixen. Een speelduur van bijna twintig minuten, die bassist Cameron heeft voorzien van een collage aan found footage (voornamelijk fragmenten uit videogames). Een eigen clip opnemen is duidelijk geen moeite die de band zich wil troosten. Het is wederom geen enkele toegift aan de onderhand traditionele vereisten van het medium (hou je content kort en zorg dat ze vanaf moment één de aandacht grijpt), maar beantwoordt toch perfect aan de verwachtingen die van buitenaf voor de band zijn gecreëerd door de media, door de industrie, door het publiek. Dat is misschien wel het belangrijkste inzicht dat Black Midi anno 2019 kan geven: je online-identiteit als artiest wordt voor een groot deel door je omgeving gevormd, die reageert op de muziek die je maakt. Ze neemt vorm aan rondom je werk, als een mal rond klei.
Het wordt vast weer een marketingtruc die de komende jaren uitentreuren wordt uitgehold, en wanneer genoeg artiesten het gaan toepassen, wordt het langzaam weer een maat voor niets. Maar Black Midi, die waren er eerst. En met wat geluk zijn ze er dan nog steeds, wars van alle hype.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!