Balancerend tussen verstomming en verveling

Omdat er met het Bozar Electronic Arts Festival en de Bozar Night-feestjes nog steeds een immense troep elektronische muzikanten de programmators stalken met goede platen en mogelijk indrukwekkende performances, werd het nieuwe Bozar Electronic Series boven de doopvont gehouden.

Het gejubel is deze eerste avond verpakt in meditatieve duisternis in een uitverkochte en uitermate stille ruimte.

Het publiek schitterde van respect voor de stilte wat de droefenis en de donkerte van de drie acts alleen nog meer benadrukte. De ogenschijnlijk bizarre combinatie van op een klassieke instrument gestileerde drones, instrumenten van eigen makelij en laptops creëerde een intimistische avond die akelig balanceerde op verveling, verstomming en verbazing.

Monotonie

Innerwoud
Innerwoud

Het bij Consouling Sounds opgepikte Innerwoud is een pure vertolking van de eenzaamheid die ondersteunt door zijn hard contrasterende zwart-wit-visuals de tijdige toeschouwer probeerde mee te slepen naar zijn innerlijk klankenbos. Een plek die enkel gevoed wordt door langzaam aangehaald strijken op zijn elektronisch gemanipuleerde contrabas en zijn Loop Station. Onderaardse drones. Lange noten en plechtige klanken. Maar de voelbare resonanties van de contrabas ontbreken. Het hout klinkt kil en ongrijpbaar. De haarscherpe en detailrijke, wijdse visuals beelden de gevoelens uit. Berglandschappen, bergriviertjes, brandend hooi… een pure natuurlijke schoonheid die pas bij zijn laatste nummer werd ingeruild voor grimmige en grauwere woudbeelden waarbij voor het eerst de resonanties van de contrabas opvallen. Eindelijk duwt en schuurt het instrument zijn immense grootte de ruimte in en valt Innerwoud uit de monotonie van loopeffects en aanhoudende drones. Een prachtige apotheose voor een verder weinig magische performance omdat de intensiteit van het materiaal te weinig voelbaar was en de variatie te miniem.
Ook Mohammad sleept tegen de monotonie aan. Een karige opzet, een eigenaardige basgitaar en een elektronische cello. Naar verluidt van eigen makelij. Resonanties kropen diep. De strijkstok leek te bezwijken onder de schijnbaar immense druk die gezet werd op de snaren en de trip begon. Tot de klanken te herhalend werden en de roes zich ergerde aan de eeuwige (mogelijk schijnbare) eenvoud van de klanken. Plots werd de drones-producerende basgitaar slechts een aardige gimmick, de zwarte outfit een flauwe poging tot sérieux en vervelde de sober opgevoerde bezwerende toverkracht.

Imkers van de duisternis

SHXCXCHCXSH (Beeld: Caroline Lessire)
SHXCXCHCXSH (Beeld: Caroline Lessire)

Het Zweedse SHXCXCHCXSH was het voorbije najaar een van de hoogtepunten op het Poolse Unsound-festival. Het gemaskerde duo debuteerde splinternieuwe visuals die de muzikale ommekeer extra kracht bijzette. Ik maalde die nacht niet om het beeld en sloot de ogen om het geluid te bevatten. Herkansing. De ogen absorbeerde ditmaal een reeks indrukwekkende vage en gemanipuleerde oude foto-beelden, stroboscoopflitsen en helle lichtschijnsels. Een gigantische visuele wauw die de aandacht iets te veel opslokte om ook nog door de verbluffende, beatloze techno van deze imkers van de duisternis overtroeft te worden. Want daarvoor was het geluid niet alomtegenwoordig genoeg. Sinds de techno-mokerslagen bij SHXCXCHCXSH plaats hebben gemaakt voor sfeerscheppende subtiele ritmes weigert het duo consequent apotheosen in te bouwen waardoor hun sets slechts verleiden. Wat dan wel resulteert in een leuke hypnotiserende, ingetogen flirt. Alleen was van dat laatste ook niet zo veel te merken.

Gezien: Bozar Electronic Series, Bozar Brussel, 27 januari 2016

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
SHXCXCHCXSH
geplaatst:
za 30 jan 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!