Boxes

Wroeten in de marge. Dat is nog altijd het devies voor de vele beloftevolle jonge Belgische bands die bezig zijn met noiserock en aanverwante muziek. Stilaan zien we tekenen dat die muziek wordt opgepikt door een breder publiek. Terecht trouwens, want deze bands vormen het perfecte antidotum voor de vaak slappe hap die wel veel aandacht krijgt. Een van de bands die schuimbekkend om zich heen schopt, is het door ons al eerder bejubelde El Yunque. Nog geen jaar na hun vorige album, ‘€˜Baskenland’€™, staan ze er al terug met ‘€˜Boxes’€™. Niet dat het viertal ondertussen stil gezeten heeft. Ze brachten nog alleen of samen met anderen muziek uit. Check zeker Novrgrod, Piquet – of de band met de beste naam – Worstenbroodje Paradise. Al die muzikale uitspattingen hebben gemeenschappelijk dat ze consequent hun eigen weg kiezen. En dat doet het viertal ook op deze nieuwe plaat van El Yunque. Die namen ze op in hun eigen repetitiehok, De Barak. Niet dat dat er aan te horen is. De mannen bewegen hier op het muzikale snijvlak tussen noise en improv, ondertussen hun muziek injecterend met elementen uit de freejazz. Dat klinkt ontoegankelijker dan in het in werkelijkheid is. De onderstroom van die kolkende muzikale brij zijn gewone songs. Luister maar naar €’Cinder’€™ of het slotnummer ‘€˜Dog Park’€™. Dat laatste is trouwens één van de hoogtepunten, onder andere door de saxofoon die het nummer aan flarden blaast. Op andere momenten verliezen ze zich dan weer in weerbarstige herrie of heerlijke nonsens. Zo bestaat ‘€˜Michael Jordan’€™ uit weinig meer dan een toespraak die de basketlegende hield voor zijn ploeggenoot Scottie Pippen. En die basketheld eren ze dan weer in het openingsnummer van deze plaat. Er zit zowaar een concept in. Maar het belangrijkste is dat El Yunque vooral opnieuw bewijst dat het een volstrekt unieke Belgische band is.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
El_Yunque_Boxes
geplaatst:
ma 22 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!