Zowel Death Grips als clipping. gaven hiphop enkele jaren geleden een flinke stamp in de onderbuik. Ze deden dat elk op hun manier: terwijl Death Grips in het wilde weg provoceerde en de controverse opzocht, wierp clipping. weldoordacht venijnige precisiebommetjes in het rond. Niet gek veel later kondigde Death Grips plots zijn afscheid aan, naar eigen zeggen op het toppunt van zijn kunnen. Al was dat buiten de nieuwe plaat ‘Bottomless Pit’ gerekend, waarop dit trio uit Californië effectiever, agressiever en subversiever dan ooit tekeer gaat. Mispak je niet aan de misleidende voorloper ‘Eh’ waarop MC Ride vreedzaam vertelt over een bezadigde synthloop; op ‘Bottomless Pit’ vormt het een enig rustpunt, in het oog van de storm. In het openingsduo ‘Giving Bad People Good Ideas’ en ‘Hot Head’ trekt Death Grips meteen ten aanval. De gitaren gieren alle kanten op en MC Ride trekt hard van leer. Withete woede is het, gespreid over digitale en analoge hardcore, of over de loeiharde noise van ‘Ring A Bell’. Het titelnummer sluit de plaat af met MC Ride die voortdurend ‘I’ll fuck you in half’ in het rond schreeuwt. Jazeker, dit Death Grips heeft weer helemaal grip op de scene, je bent gewaarschuwd. Het Amerikaanse trio clipping. zoekt het tegenwoordig in hogere sferen, zo brengt zijn nieuwe album ‘Splendor & Misery’ het denkbeeldige verhaal van de astronaut Cargo 2331, als enige overlevende van een slavenopstand in een ruimtelijk vrachtschip. ‘The others died so easily and he is so persistent/He never did bleed out and fever couldn’t kill his system’, klinkt het in ‘All Black’. En iets verderop, met een knipoog: ‘So vain he probably thinks this song is about him/All songs are about him.’ Het is eens wat anders dan koketterend gebral of mysogien gepoch. De cleane, monotone raps van MC Daveed Diggs passen wel bij dit futuristisch verhaal en ook de vele haperende, klikkende en aliënerende samples refereren aan het ruimteschip. Maar om ons volledig mee te hebben, mist ‘Splendor & Misery’ wat variatie, beklemmendheid en paranoia. Afwisseling is er wel in de vorm van het dronkemanslied ‘Long Way Away’, en het tenenkrullende, meerstemmige gezongen ‘Story 5’. Verschrikkelijk, al zal het wel een betekenis hebben en in het concept passen. Maar dat doet ‘Les Lacs Du Connemara’ ook in dat van een huwelijksfeest. Neen, als dit het beeld van een ander universum schetst, blijf je beter hier op aarde.
