Vijfde album van het elektronische noise- en posttechno-project van James Ginzburg and Paul Purgas. In het verleden bediende het duo zich vaak van een geluid dat ronduit bruut kon zijn, zoals op de albums ‘€Recur’ en ‘Demiurge’€™. Ze leken een haast architectonische benadering te hanteren: grote blokken noise werden achter elkaar geplaatst, met ertussen grote gapende stiltes. Leegtes die een soort hoogtevrees veroorzaakten, en in elkaar klapten wanneer het volgende noise-blok uitbarstte, als een drop voor de industriële post-techno-generatie. Daarmee vergeleken is ‘€˜Borders’€™ minder dramatisch. Rafelende en ruisende noise is nog steeds een hoofdingrediënt, maar het geluid is meer constant. Op een wankelmotor van baspulsen en elektronische noise-percussie zwoegt de band door een primitieve groove heen. Melodie speelt geen rol van betekenis; de muziek gaat vooral over textuur. De plaat voelt aanmerkelijk minder elektronisch dan voorgaand werk, en is dan ook gemaakt met een soort citer en een drum, en werd live opgenomen, niet geconstrueerd in de computer. Een interessante ontwikkeling voor de band, maar ik mis het overweldigende effect dat ik van ze gewend ben. Op goede momenten ontstaat er een slepende symbiose van ritme en noise die ik graag een keer live zou meemaken, maar op slechte momenten lijkt ‘€Borders’€™ zonder doel voort te ploeteren.

Dit artikel verscheen eerder in GC #137.