De uit Milaan afkomstige producer Thomas Feriero is voornamelijk bekend van zijn werk als Avatism en CW/A, waarmee hij vooral club georiënteerde techno maakte. Met zijn maatje Clockwork en DJ Tennis runt hij ook nog Parachute Records. Nu komt er een album uit onder zijn nieuwe alter ego Maenad Veyl, waarmee hij naar eigen zeggen ‘eindelijk de muziek maakt die hij altijd al heeft willen maken’. Die muziek valt binnen het straatje industriële techno met een zwaar accent van industriële punk en metal. Plus een vleugje EBM. Denk aan artiesten als Nitzer Ebb, Front 242 of Godflesh. Rauwe, ruige en schurende overstuurde beats met knerpende snares uit heerlijke analoge apparatuur, aangevuld met een instrument hier en daar. Bij het maken van zijn debuutlp heeft Feriero zijn studio zodanig ingericht dat het doet denken aan een jaren 1990 punk-studio en dat is te horen op ‘Body Count’. De productie is hier en daar om van te watertanden en datzelfde kan worden gezegd van het merendeel van de twaalf nummers op het album. Hier en daar zakt onze aandacht enigszins weg, maar over het algemeen is dit een beuker van een plaat zoals we die graag zien. Als er nog vocalen à la Youth Code overheen gegooid zouden worden, zouden we helemaal tevreden zijn, maar we zullen er niet over zeuren. Nu nog een goede kale, koude loods vinden waar we het volume op standje maximaal kunnen zetten en het feest is compleet.
