Jackie-O-Motherfucker zijn eigenlijk min of meer Tom en Michael. Tom Greenwood en Michael Whittaker uit Californie, die vanaf 1994 met saxofonist Nester Bucket en zo’n veertig anderen een aardige hoeveelheid cdr’s, cd’s en lp’s produceerden. Voor Bloom hebben ze zich weer omringd met een keur aan muzikanten, die voorzichtig en liefdevol een mix van pop en improvisatie opbouwen van nu eens ambientachtige sfeerverkenningen tot haast spirituele liedjes waar samenzang, drones en gitaargetokkel naar een gospelachtige climax leiden. Maar ook gitaarnoise, wilde straatfanfarefunk en spooky rock komen voorbij. Ach, zoveel mogelijkheden… Je zou haast geen keuze kunnen maken en er gek van worden. Op het eerste gehoor krijg je dan nietszeggende liedjes (met die altijd lijzige, in country gedrenkte niets aan de hand stem) die toch onverwachts uitgroeien tot iets heel bijzonders. Wat dat betreft is de hoes misschien al een teken aan de wand, echt een onooglijk ding dat geen aandacht trekt, niets van zichzelf laat zien of ook maar iets duidelijk maakt. Modderen die motherfuckers nou maar wat aan of zit er een meesterplan achter?