Soms krijg je een ongevraagd antwoord op een nooit gestelde vraag. ‘Blood//Sugar//Secs//Traffic’ van The GoToBeds’ is zo’n antwoord. In heel mijn leven had ik mij nog nooit afgevraagd hoe het zou klinken als Pavement geen Amerikaanse college band was geweest, maar uit de Britse postpunk was gerold. En toen rolde het tweede album van deze band uit Pittsburgh uit mijn boxen. Art-punk met een grote knipoog, een grote ‘het boeit ons niks’-attitude en scherpe gitaarpartijen, niet bang voor een heerlijk punk meeschreeuwmoment, noch te beroerd om tekstueel de spot te drijven met de eigen Amerikaanse (consumptie)cultuur. Hoe onwaarschijnlijk het ook moge klinken, binnen een nummer doet de band net zo makkelijk denken aan The Clash, Girls Against Boys of Wire als mede aan de Britse gekkigheid van Art Brut. De rauwe proclamatiezang, de scherpe gitaarpartijen en de plotse wendingen in de immer met punk doorspekte nummers: het wekt al snel een glimlach op het gitaarminnende gezicht. Dit is postpunkindierock zoals deze moet klinken in 2016, met een vette knipoog naar het verleden, maar vooral een ongenaakbare drift om te doen waar The GoToBeds zelf zin in hebben. En dat is alles behalve slaapverwekkend.
