Blood Pressures

Daar is ie dan, het langverwachte vierde studioalbum van vuig rock/electro duo The Kills. En teleurstellen doet ‘Blood Pressures’ zeker niet. Terwijl Alison Mosshart zich vorig jaar verloor in het project rond The Dead Weather, Jack White’s supergroup, werkte haar partner in crime Jamie Hince aan nieuw materiaal voor The Kills. ‘Blood Pressures’ werd evenals voorganger ‘Midnight Boom’ opgenomen in Key Club Studios in Michigan met audio engineers Bill Skibbe en Jessica Ruffins. Gelijkenis is er zeker, vooral wanneer het op genuanceerde effecten en ingetogen melodieën aankomt. Maar tegelijk heeft het zeer electro georiënteerde geluid van ‘Midnight Boom’ op dit nieuwe album weer plaatsgemaakt voor rock ‘n’ roll, mét de nodige electro effecten natuurlijk. Voor ‘Blood Pressures’ zijn Mosshart en Hince opnieuw flink aan het experimenteren gegaan, ditmaal niet met elektronica, maar wel met complexe harmonieën en rock ‘n’ roll clichés, die het tweetal naar eigen hand zet. Catchy opener ‘Future Starts Slow’ bewijst meteen dat The Kills het gruizige gitaargeluid en tweestemmige zang nog niet verleerd zijn. Bijzonder is ‘Satellite’, demonstratief uitgekozen als eerste single, waarop een onvervalste reggae riff te horen is. Het nummer past zo goed bij The Kills, dat pas op het tweede gezicht duidelijk wordt dat er iets ongewoons mee aan de hand is. De tweede helft van het album verliest een beetje vaart. Na het melancholieke ‘Baby Says’ volgt de ballad ‘Last Goodbye’, een nummer dat ik steevast zal skippen. Het album is kwetsbaarder dan haar voorgangers, maar ik zie The Kills liever niet al te teder. Gelukkig weten The Kills zich te vernieuwen, zonder datgene te verliezen wat het tweetal bijzonder maakt: het samenspel van scheurende gitaren, de tweestemmige zang, rake teksten en stevige ritmes. De chemie is er nog steeds.

tekst:
Leonor Faber-Jonker
beeld:
TheKills_BloodPressures
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!