Op deze nieuwe Mind The Gap-editie hebben we wat hulp nodig: hebben jullie lezers wellicht suggesties voor hoe we ‘ambient’ naar het Nederlands kunnen vertalen? Jeugdbrand vroeg het ons, maar we komen er niet uit. We laten ambient maar even links liggen en zetten een diametraal ander genre op: maar shit, met breakcore lopen we tegen een vergelijkbaar vertaalprobleem aan. Geen suggestie? Nou goed, también.
1. Nour Sokhon
Here Birds Come Close
Beirut Birds
Aural Conduct
Op ‘Beirut Birds’ vertelt de Libanese geluidskunstenaar en componist Nour Sokhon via veldopnames, interviewfragmenten en experimentele elektronica, verhalen over migratie, gerechtigheid, vernietiging, wederopstanding en de turbulente omstandigheden in Libanon. ‘Beirut Birds’ is een sterk en imponerend klankenportret, waarbij de teksten die Sokhon samplet en zelf ook inspreekt de lastige werkelijkheid van het Libanees-zijn diep op je doen inwerken. ‘Here Birds Come Close’ gaat over het moeten missen van je moedertaal, waarbij het zich ook sonisch ontpopt tot een unheimisch klankbord.
2. Mathlovsky
Profilneurose
Art Must Die For The Sake Of Profit
House Of Lov
De Gentenaar Mathlovksy mag je gerust eigenzinnig noemen. Bij hem staat je eigen zin doen voorop en hij zal vermoedelijk niet al te gauw commerciële belangen dienen. Enfin, als Mathlovsky toch niet. Het album werpt je op de A-kant meteen in een immense dosis hyperactieve en agressieve breakcore. De B-kant, met als naam ‘ABRAXAS’, is geheel tegengesteld juist een meditatieve reis door ambient-klanktapijten. Een muzikale schizofrenie die je eerst afschrikt maar vervolgens omarmt. ‘Profilneurose’ werd geplukt van de B-kant.
Zie interview in GC#185.
3. Concrete Husband
Despedida
Piel
White Owl
Met ‘Piel’ onthult Concrete Husband een debuut dat twee verschillende facetten van zijn geluid naast elkaar zet: in duisternis gehulde, etherische ambient en vleselijke bodymusic, oftewel: industrial hardgroove-techno-ritmes. Hij graaft op ‘Piel’ in de pijn van het einde van een relatie en sensuele waanzin. Het album is een dubbelaar die deze twee werelden scheidt. ‘Despedida’ (Spaans voor afscheid) staat op de A-kant en jammert een eindje weg in een wereld van melodieuze, dissonante duisternis. Een titel die het verhaal van de plaat blootgeeft, waarna zweterige lichamen de dans bepalen.
4. Maria Teriaeva
Bauxite
Sayan – Savoie
Eigen beheer
Maria Teriaeva verhuisde van het Sayan-gebergte in Siberië naar de Alpen in de Savoie-regio. In deze naar eigen zeggen ‘ballingschap’, ontdekt ze gelijkenissen tussen wat ze kent en wat nieuw voor haar is. Het is een innerlijke reis naar zelfacceptatie geworden die ze ook naar muziek heeft vertaald. ‘Sayan – Savoie’ is een charmante plaat waarop de Buchla-synth in duel gaat met gitaar, elektrisch orgel en de vocoder. Het is een voornamelijk op luisteren gericht geluid, dat af en toe wat ontwricht, of zoals op ‘Bauxite’ frivool botst tussen rust en chaos.
5. Sho Madjozi, Double Zuksh, Zuksh, Young Zuksh
Zamaleky
Chromesthesia: The Colour of Sound Vol. 1
Chromesthesia
‘Too fly for the flight attendant’. Sho Madjozi, geruggensteund door twee fanatieke cheerleaderdansers, veroverde het podium op de afgelopen Le Guess Who?-editie – en ‘fly’ was ze. Madjozi maakte onderdeel uit van ‘Chromesthesia’, een project gecureerd door Hannah Elsisi met het doel om de historische wortels en uitwaaiering van dansmuziek uit te lichten: het album schiet van genres als dancehall tot cumbia en onderzoekt de verbanden ertussen. Normaliter omgeven door gqom-beats, laat Madjozi zich op deze track omringen door verschillende Zukshs: mahraganat gaat haar net zo goed af.
6. Vian & Maalem Najib Soudani
Mogador 3
Mogador
Modern Obscure Music
Liefhebbers van gnawa weten dat het genre in zowel een opzwepende als kabbelende variant kan komen (meestal afhankelijk van of er qraqeb (de klikkende ‘castagnetten’) klinken), maar dat allebei de soorten op hun eigen manier een betoverend hypnotiserende uitwerking hebben. Maalem Najib Soudani’s bassende guimbre-partijen op ‘Mogador’ zijn van het tweede soort – lange, uitwaaierende diepe tonen, aangemoedigd door prevelende zang. De subtiele bijdrage van (Pedro) Vian is eigenlijk vrij minimaal en vooral dienend: hier en daar een spatje elektronica om het dromerige effect bij te zetten. Het derde sparringselement, en niet in de tracklist genoemd, is het groepje kwetterende vogels dat aan dit huwelijk tussen elektronische en akoestische muziek een extra natuurlijk component toevoegt.
7. Ghais Guevara
Camera Shy
Goyard Ibn Said
Fat Possum
Na bejubelde mixtapes is ‘Goyard Ibn Said’ het debuutalbum van Ghais Guevara. Al gaat het nieuwe album over de muziekindustrie, de politieke insteek van de eerdere mixtapes wordt op ‘Goyard Ibn Said’ gewoon doorgetrokken: het is een conceptalbum over de opkomst en ondergang van een artiest, en, zoals Ghais Guevara zelf in ons interview verderop in het blad ook al benoemt: ook in de muziekwereld wordt de werkende mens uitgebuit. Op ‘Camera Shy’ horen we (over) de protagonist in die omschakeling van droom naar doemscenario. Vrij cru en op een ander lot hopend zeggen we: een van de aanstormende sterren in de hiphopwereld.
Zie interview in GC#185.
8. Saba Alizadeh
Plain Of The Free
Temple Of Hope
30M
De Iraanse geluidskunstenaar en componist Saba Alizadeh zoekt schoonheid in een wereld vervuld van wreedheid en angst, waarbij hij emoties van woede en teleurstelling verpakt in een aangrijpend album. ‘Temple of Hope’ is een ontroerend eerbetoon aan de vrijheidsstrijders van zijn vaderland. Het resulteert in een aanhoudend onder spanning staand klankenbad dat de onmacht en de strijd van de bevolking groots verklankt aan de hand van elektronisch experiment, mysterieuze samples en de kamancheh, een traditioneel snaarinstrument. Het is een album dat op je inbeukt, zowel qua geluid als qua liedtitels. ‘Plain Of The Free’ ontpopt zich tot iets wat klinkt als een revolutionair rebellenlied.
9. UKAEA
Badger3
Anarcho-Animist Frontline Weapons
Eigen Beheer
Met ijzige schreeuwen en geweeklaag biedt gastzangeres Silvia Konstance (bekend van Dame Area) kermend een tegenwicht aan de lompe gabberbeats van UKAEA, het elektronicaproject van Dan Jones. Waarom de vier tracks van deze ep allemaal ‘Badger’ heten? De opbrengst uit verkoop gaat naar de bescherming van dassen: sinds 2024 heeft het Verenigd Koninkrijk zo’n 200.000 dassen geruimd, waartegen UKAEA met dit ‘Anarcho-Animist Frontline Weapons’ alvast de tegenaanval inzet. Bangers 4 badgers!
10. Point Contact
1st
A Fleeting Point In Terrifying Beauty
WW Records
‘Elektronische postrock’ noemt Point Contact het zelf. Voor postrock is ‘1st’ met een trackduur van onder de drie minuten voor het genre anders ongewoon effectief: componist en producer Jo Wills speelt op ‘A Fleeting Point In Terrifying Beauty’ met gierende feedback, waarbij zware gitaren, driftige drums en elektronica in een moordend tempo maar op organische wijze voortstuwen. Opgebalde energie die toewerkt naar een geslaagde climax.
11. Asa Horvitz / Carmen Quill / Ariadne Randall / Wayne Horvitz
To Understand The Story
GHOST
Celestial Excursions / Het HEM
Na het overlijden van zijn vader besloot Asa Horvitz om een AI-model te trainen om zo teksten over rouw te genereren, teksten die vervolgens als vertrekpunt zouden dienen voor improvisaties. De stukken die daaruit volgden verschenen op dit door Het HEM in opdracht gemaakte ‘GHOST’. Op ‘To Understand The Story’ klinkt gedragen een Kaukasisch folklied boven een door twee stemmen vluchtig opgelezen prevelend schietgebed. Wanneer halverwege de track dat lied wegvalt, slaat het nummer om in spookachtige zang te midden van een omineuze, kale elektronische inbedding.
12. Jeugdbrand
There’s No Word For Ambient In Dutch
3 x hullo hullo
Futura Resistenza
Tijdsvertraging? Galmbakmuziek? Onthaastingshymne? Slaapkamerknallers? Toondrenkeling? Gelatenheidsklanken? Etherspinsels? Matrasmantra’s? Sereniteit? Serenitijd? Wolkenbedding? Ruisdwaling? Ademhalingsharmonie? Anemonofonie? Slakkenspoorsonoriteit? Dwaaldromen? Fantoommotieven? Luchtgeestgamelan? Schimsonates? Sferisch (sic)? Bolvormblues? Ritseldeuntjes? Verrek, Dennis Tyfus en Jeroen Stevens hebben gelijk: er bestaat écht geen Nederlands woord voor ‘ambient’.
13. Lamina
Las vidrieras feat. Fiesta en el Vacio
Olas Curativas
Twin System
Lamina, het alias van de in Brussel gevestigde multidisciplinaire kunstenaar Clarice Calvo-Pinsolle, is in de Baskische mythologie een nachtelijk wezen – half mens, half dier – dat leeft in grotten, in de buurt van waterbronnen en kreken. Op ‘Olas Curativas’ boetseert ze een sonisch ecosysteem gebaseerd op digitale manipulaties en veldopnames van waterige omgevingen. Het album, dat zich laat beluisteren als een lange hypnotische trip, is een meeslepende, continue soundscape, die stroomt en verbindt zonder einde. Op ‘Las vidrieras feat. Fiesta en el Vacio’ wordt de hypnose ietwat onderbroken en duikt Lamina dieper de folkloristische tradities in.
14. Nele De Gussem
Wonder
The Loom Of Longing
VIERNULVIER
Nele De Gussem duikt met ‘The Loom of Longing’ in mysterieuze Belpop, doorspekt met psychedelische vrolijkheid en elektronica. Songs gaan heen en weer tussen heerlijk gezongen popdeuntjes en dansvloer-twijfelaars. ‘Wonder’, tevens de openingstrack van het album, voelt als een dansfestijn in slowmotion in je favoriete romcom. Beeldend kunstenaar Victor Verhelst – een naam die je de voorbije maanden wel vaker in de Belgische scene hoort vallen – maakte bij dit zoete plaatje overheerlijke motion graphics in de stijl van de jaren 1990.
