Een paar dagen daarna complimenteerde een jongen – ik schat hem niet ouder dan 25, type crust – me op een stadsfestival in Eindhoven met mijn KLF-shirt. Ja, ik heb een KLF-shirt. Gekocht in de coronatijd toen ik te veel tijd over had en onzinnig ging doomscrollen. Natuurlijk heeft een of andere thuisprinter hier gigantisch veel geld aan verdiend. Geld dat ongetwijfeld niet verbrand is. De crust in Eindhoven riep, wijzend naar mijn shirt: ‘Ik ben zó hard gegaan op die band. Maar ik zat toen ook wel onder de keta…’ Ik riep hem nog na dat er weer een of andere beweging is in het KLF-kamp. Maar hij was alweer een paar meter verderop, wellicht iemand anders aan het complimenteren met zijn shirt. ‘Slayer! Ik ben daar nog zo hard op gegaan, maar ik was toen wel heel erg dronken…’
Maar die beweging is er wel. Serge De Pauw had namelijk een paar weken dáárvoor (heb je de tijdlijn nog een beetje helder?) de redactie gewezen op TowerBlock1 and The Peoples Pyramid Foghorn Orkestra. Een project van Jimmy Cauty van The KLF. Hij zou weer teruggaan naar de ambient-tijd van ‘Chill Out’, en natuurlijk moest het allemaal met diezelfde mystiek gepresenteerd worden. ‘Moeten we hier niet iets mee?’, was de vraag. Rond diezelfde tijd vielen de foto’s van Peter Mertens in mijn mailbox die zijn herinnering aan Harold Schellinx (een afgewezen subsidieaanvraag) onderbouwde met foto’s. Ik kreeg meteen KLF-vibes bij de fantastische foto’s van hem en Harold in groene gewaden. Xenia Gottenkieny, die jarenlang de Hoofd Stukken van Harold opsierde, koos niet voor niets juist een van die foto’s uit voor een briljante illustratie. Misschien wil ik het zien. Misschien is er wel een overlap. Ik weet ook helemaal niet of Harold Schellinx The KLF kende. Maar de werkwijze van Harold en Peter komt wel verdacht overeen met hoe Bill Drummond en Jimmy Cauty hun muziek, en de kunstwereld in het algemeen, aanvlogen. Vooral wanneer je de herinneringen van Leonor Faber-Jonker terugleest over de avonden die zij met het tweetal beleefd heeft.
Datzelfde KLF-shirt had ik trouwens aan op een medewerkersborrel van Gonzo (circus), nu bijna twee jaar geleden. Maarten Schermer zei dat hij ooit datzelfde shirt had gehad. Daags daarna stuurde hij mij een digitale foto van een analoge foto, in de Boudisque, de platenzaak waar hij toen werkte. Een origineel wit shirt. Natuurlijk was ik jaloers. Hier heeft de band wél geld aan verdiend. Geld dat wél is verbrand. Dus natuurlijk haalt Maarten in zijn Gewezen Schat die nieuwe worp van Cauty even aan. Je hebt het over ambient, of je hebt het niet over ambient.
Diezelfde Maarten Schermer heeft in deze editie zijn 51ste Kaap Schermer. De 50ste werd overschaduwd door het plotselinge overlijden van Harold. Dus hierbij wil ik toch nog een digitale taart aan hem geven. Een bavaroistaart, duindoorn- of sinaasappelsmaak. Hopelijk hierbij gerechtvaardigd… Justified, als je wil. Alhoewel… eigenlijk is het al zijn 52ste, want zijn eerste was ‘Kaap Schermer 0’, als een soort pilot. Het kan ook nooit normaal gaan bij ons op de burelen.
Chaos… en Magic… heerlijk! Nu dat miljoen nog…
Veel lees- en luisterplezier!
Tijs Heesterbeek
Hoofdredacteur
