Alle begin is moeilijk. Maar een nieuwe rubriek beginnen zou toch niet zo heel lastig moeten zijn. Dat zou je denken…Een aantal maanden geleden hadden we een idee voor een nieuwe artikelreeks. We zouden platenzaakeigenaren gaan vragen naar hun ‘winkeldochters.’ Een winkeldochter is een onverkoopbaar artikel dat te lang op de schappen ligt. Maar de term winkeldochter heeft vooral een negatieve connotatie, en is een vrij ouderwetse en seksistische term. Dus bedachten we een nieuwe naam: Het Stofschap.
In deze rubriek mogen platenzaakeigenaren dus hun pareltjes voorstellen die voor hun gevoel té lang in de winkel blijven liggen en zodoende stof vangen. Om het artikel nog wat body te geven, bedachten we er nog wat extra vragen bij, zoals hun favoriete Belgische en Nederlandse platen, hun grootste ontdekking van het afgelopen jaar, en welke plaat van een grote artiest onterecht genegeerd wordt. Gemakkelijke invuloefening op het eerste gezicht. Maar dat was buiten het enthousiasme van Jan Wygers en Hans Mortelmans van Sugar Pie in Antwerpen gerekend.
Ik had de vragen al dagen vooruitgestuurd toen ik ze om iets over zes – na sluitingstijd – aan de telefoon kreeg. Nee, ze hadden nog niet nagedacht over de antwoorden. En die eerste vraag, die was al meteen heel moeilijk, want eigenlijk deden ze niet aan winkeldochters. Ze kwamen dus meteen met een stortvloed aan platen die men vooral wél moest luisteren en ze dus ook goed aan de man konden brengen. Er ontstond een levendig gesprek waarbij vooral Hans (zoals hij ook door Jan werd voorgesteld: ‘Hans is diegene die veel praat’) veel aan het woord was. Te veel voor een stuk van vijfhonderd woorden en er kwamen dan ook geen afgemeten antwoorden. Onbedoeld saboteerden ze zo de eerste editie van Het Stofschap. Maar ik had het niet anders willen hebben. Ook heb ik er een nieuwe bestemming bij wanneer ik Antwerpen weer bezoek.
Niet alleen Winkeldochter was een werktitel, ook Maarten Schermers stuk over de Coil-reissues (‘The Shit Hits The Fan. Coil in kleur: van de regenboog en het riool’) had eerst een andere tijdelijke titel: ‘Schermers Coil-rant’. Het was op de Gonzo (circus)-burelen al langer bekend dat Maarten zich opwond over de stroom aan peperdure reissues van een van zijn favoriete bands. En bij elke inventarisatie van een nieuwe editie van Gewezen Schatten voelde ik bijna een vermoeide zucht uit mijn mailbox komen wanneer hij weer een nieuwe heruitgave op een-of-andere kleur had gespot. Tijd dus om hem die frustratie eens van zich af te laten schrijven. En laat René van Peer nu net in deze editie ook zijn licht schijnen over platenlabels die bedreven zijn in het uitbrengen van niet-Westerse muziek, waarbij de rechtenkwesties soms wat uitdagend zijn (‘Wereldlabels en labelrechten’). Dan is de vraag natuurlijk ook snel gesteld wie rijk wordt van die stroom Coil-reissues? En zodoende was een koppeling tussen de twee artikelen geboren.
Andere, al dan niet toevallige, verbanden zijn er bij de artikelen over Coilguns, Witch Club Satan en otay:onii die allemaal op Roadburn staan. En Stijn Buyst creëerde zijn eigen (kleine) special over Vlaamse artiesten die zich laten inspireren door de American Primitive Guitar-traditie.
En zo zie je maar: waar het opzetten van één pagina je soms – vrolijke – hoofdbrekens kan bezorgen, wordt de invulling van een heel blad je op een presenteerblaadje aangereikt.
Veel lees- en luisterplezier!
Tijs Heesterbeek
Hoofdredacteur
