Zaterdag. Als kind en tiener keken we op zaterdagnamiddag naar de toenmalige BRT naar één of andere film, meestal nog in zwart/wit. Zoveel jaar later gaan we gewoon naar de Pit’s in Kortrijk, alwaar de opvolger van Noisefest ons in zijn lawaaierige armen wil sluiten.

Doe Wa Meer Moeite heet het nu. Kleinschaliger en met nog minder bezoekers maar daarom niet minder fijn en ook niet minder interessant. In elk geval waren er heel even bijna meer bezoekers dan artiesten aanwezig. Een deel ervan, niet de standaard lawaailiefhebbers maar nieuwsgierigen, werden later vakkundig door O Ratel Ratel en nog meer door Autopsy Mayhem de deur gewezen. Die hadden het met de overdaad aan volume, een fetisj van veel harshnoisemakers, wel gehad.

Bijna een performance

Et Dure, het lawaaiproject van Jenci Vervaeke, brulboei bij Vvovnds, zou de eerste editie (een tweede volgt al zeker ergens volgend najaar, wegens te plezant) openen. Hij zou echter ook het geluid doen, en koken, en te laat komen. Uiteraard. Met een half uur vertraging begon hij aan zijn setje harshnoise. Letterlijk. Precies goed qua volume, geen aanloop nemend maar meteen de volle laag voor een helse tien minuten. Meer moet dat niet zijn. Een ideale opener om onze oren te laten wennen.

Geen Bloemen Meer Voor Jou krijgt van ons niet alleen de Interieurprijs van de Biênnale. Na meer dan een half uur de Pit’s te hebben bekleed met zilverpapier, de bloemen die werden neergezet, het slome gemak waarmee de drums werden neergezet, het droeg allemaal bij tot een sfeer die bijna op een performance leek. We grapten onder elkaar al, toen ze klaar waren, dat ze weer konden afbreken. Het was namelijk een statement op zich. Het duo, drums, “zang” en te molesteren gitaar en nog wat brol, ging net zo goed meteen volle gas van start voor een set die wat deed denken aan Lightning Bolt in een noiseversie. Al vernamen we van anderen dat ze Lightning Bolt al noise vonden. Tja, wij niet. Met de strijkstok de snaren aaiend en wild tromgeroffel, meer was er voor ons niet nodig om helemaal in de stemming te komen. Het duo krijgt meteen ook de medaille van de grootste verdienste. Alleen hadden ze nadien weinig zin om het zilverpapier weer op te ruimen, dat dan maar op een hoop ergens in een hoek werd geduwd. Bloemen incluis.

Een babbel en een blauwke

Uiteraard was het tijdsschema, sowieso al puur bedoeld als leidraad en niet als houvast, hopeloos om zeep. Gelukkig had ons aller Seba, chef Pit’s en tegenwoordig vooral actief als Zer0 れい, zijn dada beter bij elkaar. Netjes georganiseerd en voorbereid kon hij dan ook zonder veel poespas aan zijn ietwat roestige set beginnen als Crucifix Eye. Er waren nog wat shirts over die een nieuwe eigenaar zochten. Niet dat zijn set niet paste binnen de beleving van Doe Wa Meer Moeite. Degelijke noise die lekker wegluisterde, al was het eraan te zien dat het een aantal jaar geleden was dat hij nog eens onder deze noemer onder het publiek kwam. Verstandig als deze mens is, hield hij zijn set kort en gebald. Al concluderen we dat in zijn hoofd de wedstrijd vaporwave – (harsh)noise wordt gewonnen door de eerstgenoemde.

Urall zou voor ons (schrijver en fotograaf) een exemplaartje opzij houden van zijn cassette ‘Nothing But These Bright Edges’ uit 2017. Vergeten. En blijkbaar dertig liefhebbers gevonden, wat de totale oplage was van het onding. We waren bijna zo frank om ook te vergeten om te luisteren, maar we hebben het toch gedaan, tussen een babbel en een Blauwke door. Een beetje braaf tussen de rest van de aanwezigen misschien, maar Urall weet toch een mooi uitgebalanceerd klankentapijt neer te zetten, dat de ‘ambient’kant van de noise belicht. Niet het beste stuk dat we hoorden op deze zaterdag, maar passen deed het wel en het rustpunt was ook welkom, zeker gezien de bands die erna kwamen alsmaar meer last kregen van voornoemde volumefetisj.

In de vernieling gewalst

We schrijven regelmatig het woord bands, puur uit gewoonte, want veel van dit soort acts bestaan gewoon uit één persoon die zich volledig kan laten gaan met zijn apparatuur. Zo ook O Ratel Ratel, een Antwerpenaar die liever anoniem wil blijven. Tja, een mens zou voor minder, komende van de parking van De Wever. Een deel van het publiek stond toen al te luisteren aan de platenstand van Wool-E en de merch van de artiesten. Een ander deel kuiste zijn oren uit, ging iets eten of nog een paar Blauwkes bestellen. Harshnoise werkt namelijk tot op een bepaald niveau, maar als het allemaal weinig onderscheidend van elkaar is, hoef je het soms gewoon niet eens te zien. Dan is luisteren voldoende, zoals we ook zelf regelmatig in onze luie zetel naar wat harshnoise luisteren. En als we het blind zouden doen, ook nauwelijks het een van het ander zouden kunnen onderscheiden. Aangenaam vertier dus, maar niet genoeg duidelijk om De Wever van zijn stoel te blazen.

Dries Beernaert aka Freddie van Freddie And The Vangrails had wel zin in een beetje mayhem. Rauw en ongepolijst als de punkband is waarin hij speelt, zo rauw en ongepolijst is ook zijn harshnoiseset als Autopsy Mayhem. En luid. Te luid eigenlijk. Al begint hij zijn set met Abba door de boxen te jagen, compleet in de vernieling gewalst uiteraard. Humor potdikke, dat was geleden van Geen Bloemen Meer Voor Jou. Het is dat het veel te luid stond om er echt van te genieten, of we zouden binnen zijn gestapt en hem een Blauwke hebben gegeven. In elk geval was hij er ook eentje van de lokale scene die meer dan zijn lawaaitje kan staan.

Boris & Kitchenknife mocht de festiviteiten afsluiten. Hun cassette ‘Nogharder’ verschijnt op vijftig exemplaren op Svart Blod, dus dat mocht een feestje worden. Eentje anti spoken word, maar met veel gemompel, gerochel, beschimmelde boterhammen, harshnoise en rattenmaskers op het hoofd. Een frivole smerige set van het duo, behalve dat ze het ook bewust veel te luid hadden gezet. Dat torenhoge volume dat de oren doet piepen is niet meer aan ons besteed. Als oordoppenhater posteren we ons dan maar in de lounge van de Pit’s en genieten daar met volle teugen van wat we een zeer overtuigend stuk lawaai vinden. De cassette komt binnenkort onze kant op, gewoon, omdat we ze niet hadden opgemerkt tussen de gespijkerde boterhammen. Niet dat we nog veel centen te verteren hadden. Die had Dimitri Cauveren van Wool-E al lang en breed met de glimlach in zijn portefeuille gestoken.

Volgende keer mogen jullie ook wat meer moeite doen. Meer volk betekent dat we zelf minder last hebben van de herrie, omdat jullie een warme en welkome buffer voor onze oren vormen. Kunnen wij beter genieten en een Blauwke meer drinken.

Gezien: Doe Wa Meer Moeite Noisefest – Pit’s, Kortrijk – 27 oktober 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer