‘I woke up this morning, didn’t recognize the man in the mirror’, dat is de eerste zin van de nieuwe plaat van Kurt Vile. Een die de plaat bijna perfect samenvat. Het is een zeer introspectieve plaat geworden. Eentje waarop Vile terugblikt op de man die hij geworden is. En of hij daar blij mee moet zijn? Door de typische meanderende gitaarstijl van Vile is een nummer iets dat verwachtingen schept. Kan hij dit niveau tekstueel en muzikaal volhouden voor de rest van de plaat? Het tweede nummer ‘I’am An Outlaw’ doet alvast het beste vermoeden. Door de banjo is dit country à la Kurt Vile geworden. Even later volgt ‘That’s Life, Tho (Almost Hate To Say)’, één van de donkerste nummers van het album. Hierop gaat hij de confrontatie aan met zijn angsten. Hoe moeten we anders zinnen als ‘When I go out, I take pills to take the edge off’ en ‘Fake your way through life’ interpreteren? De aandachtige luisteraar ontdekt na een paar beluisteringen dat Vile nogal creatief omspringt met tekstenflarden uit bekende nummers. Welke? Dat mag je zelf ontdekken. Zoals gezegd hadden we na openingsnummer ‘Pretty Pimpin’ hoge verwachtingen voor de rest van het album. Die worden niet helemaal ingelost. Daarvoor zakt het album iets te ver weg in het middenstuk. Niet dat het slecht wordt, het kabbelt gewoon iets te veel verder. Vanaf ‘Lost My Head There’ trekt de plaat echter terug aan. De stukjes piano en haast funky (wie had dat ooit verwacht van Kurt Vile) zanglijntjes maken gewoon dat dit één van de beste tracks van de plaat is. Op het eerste gehoor is dit een te lange plaat. Maar hoe meer je er naar luistert hoe verslavender ze werkt. Op dat middenstuk na misschien. Alhoewel, uiteindelijk is dat detailkritiek, want het is gewoon een uitstekende album.
