Black Space, White Cloud

Miaux –Mia Prce, afkomstig uit Sarajevo, maar sinds jaar en dag in Antwerpen– maakt deel uit van de vaste waarden in de Ultra Eczema artiestenstal. Met deze ‘Black Space, White Cloud’ is ze aan haar derde langspeler op het label toe, met tussendoor ook nog enkele 7inches en tapereleases. De basisidee is ongewijzigd gebleven -een vrouw met een keyboard- maar Prce evolueert natuurlijk binnen dat gegeven, zonder zomaar de formule uit te melken. Meer zelfs: ‘Black Space, White Cloud’ is veruit Miaux’ meest diverse plaat en –lelijk woord op komst!– ook haar meest volwassene. Opener ‘Orage Impromptu’ is piano-minimalisme met een maximum aan melodieën. Het geheel uit spacey troost-synths opgetrokken ‘Hullaballoo’ wordt naar het einde toe licht-euforisch, alsof Vangelis door zijn boekhouder op een strikt budget gezet is. Het fijne orgelwalsje-met-dissonante-weerhaken ‘Bal(l)ade Bucolique’, zou dan weer zo door een strijkkwartet kunnen worden uitgevoerd. ‘Lunar Surface’ bewijst dat Neu! Ook zonder strakke drums had kunnen werken. Slechts twee keer horen we Miaux oude (Casio) stijl. De eerste keer op het zwaar aangezette ‘Sea Smoke’. Ook het afsluitende ‘Avalanche’ klinkt als old school Miaux, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat we Prce al eens hetzelfde-maar-beter hebben horen doen. Desalniettemin: als je nog geen Miaux-plaat in je bezit hebt, is deze ‘Black Space’ een ideale instapper.

Bram Devens haalt zijn Stervende Honden alleen van stal voor zijn Ultra Eczema releases. En het moet gezegd: Erik Heestemans (drums) en Tommy De Nys (bas) –geheel terecht Steve Gunns favoriete Europese ritmesectie- halen onvermoede kwaliteiten in Devens songs naar boven. Het trio pikt de draad weer op waar ze ‘m in 2014 met ‘Teenage Boys’ lieten liggen, met de bluesy sleper ‘Burning Snow’. ‘The Wrong Tree’ boogie-t vervolgens zo lang tot we sterretjes zien, en smijt er vervolgens een abstracte gitaarsolo tegenaan om in prachtige verwarring te eindigen. De titeltrack is een horten-en-stoten-affaire, en van het meest vrije vorm werk dat we al van Ignatz hoorden. En dan: het pièce de résistance ‘Sweet Dream Ice Cream’, een Velvet Underground-achtige jam die alle andere Velvet Underground-achtige jams overbodig maakt. Woest, afgejaagd, oneindig en orgastisch. Afsluiter ‘Qibo’ is een allerschattigst instrumentaal countryblues-miniatuurtje dat de storm netjes neerlegt. Zowel ‘Black Space, White Cloud’ als ‘Deadbeat Freedom steken overigens in prachtige hoezen, die op zich de aanschaf al de moeite waard maken.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Miaux_Black_Space_White_
geplaatst:
wo 14 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!