Black Dawn

Alles is groot aan Phallus Dei. Reusachtig groot. De muziek op ‘Black Dawn’ maakt de indruk of hier titanen aan het werk zijn. De bewegingen en gebaren gaan de menselijke maat te boven, spelen zich af in een tempo dat daarmee in overeenstemming is. Was er op eerdere albums nog sprake van melodie en ritme, het drietal (Duitsers Oliver St. Lingam en Mk.E. en Nederlander Richard van Kruysdijk, bekend van Cut Worms en Daisy Bell) heeft die goeddeels afgeschud, als ballast uit een verleden waarin de wereld een wat vriendelijker oord was. Jawel, Van Kruysdijk roert zijn trommels, maar doet dat meestentijds in zware, trage slagen. En soms is er wel degelijk sprake van melodie, zoals in de solo (zo te horen Peter Brötzmann op saxofoon) die de laatste vier minuten van ‘Starman’ in beslag neemt, over bezeten akkoorden (zo te horen de cello van Jacqueline Hamelink), versnellende klappen op drums, en iets dat klinkt als een omhoog razende luchtstroom. De solo doet vooral denken aan een langgerekte noodkreet, als van een eenzaat die in een uiterste poging in wanhoop om hulp roept terwijl hij langzaam verdrinkt en duivelse gedaanten om hem heen oprijzen. De buisklokken die gaandeweg hoorbaar worden, vormen het laatste teken van leven voordat ze geleidelijk aan uitdoven. Soms vergasten de heren je op gesproken sfeertekeningen. ‘Zauberwald’ begint met een beschrijving van een totaal verkilde omgeving, met stenen en taken en een ijzige wind. In ‘Corpus’ overpeinst een lijk zijn huidige situatie en toekomstperspectieven. Het trio creëert een klankwereld met de lading van de installaties waarmee Disinformation elektromagnetische verstoringen in de atmosfeer registreerde en omzette in geluid – raspende, overrompelende klanken, die galactische krachten van vernietiging lijken te vertegenwoordigen. Niet heel vrolijk. Indrukwekkend, dat wel.

tekst:
René van Peer
beeld:
Phallus_Dei_Black_Dawn
geplaatst:
do 10 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!