Bitteroogst

Het Gentse label Consouling Sounds stelt zich voortdurend in vraag. Wat betekent een label runnen in de huidige tijd? En kunnen we dat ruimer opvatten dan zomaar wat plaatjes uitbrengen en verkopen? Meer dan een label en een winkel en een kring vrienden? Wat kunnen we doen om te blijven opvallen, kwaliteit blijven leveren en eindelijk af geraken van het stigma metallabel? Het zijn maar enkele vragen die de mensen achter het label zich stellen en waarop ze steevast mogelijke antwoorden zoeken. Eentje ervan is om drie artiesten een jaar de tijd te geven om iets te creëren: ‘In Residency’. Op dezelfde dag presenteren ze het eindresultaat, telkens in een gewone uitvoering en een speciale versie die alleen te krijgen is tijdens hun respectievelijke concerten. Zo presenteert Monnik zijn eigen gepersonaliseerde thee en is er bij de release een theeritueel voorzien. Empusae’s album wordt voorzien van Augmented Reality, met een gepersonaliseerde animatie per nummer. Dustbug liet Aline Gorsen een insect ontwerpen, dat bij aankoop van het album tijdens een concert, tot einde voorraad, wordt toegevoegd. Het zijn kleine zaken met een meerwaarde die de koper aanzetten tot extra nieuwsgierigheid. En dat is ook zo met de muziek zelf. ‘Bitteroogst’ van Monnik is een samengaan van de fragmentarische ideeën waarmee Thibaud Meiresone-Keppens al een eind in zijn hoofd rondliep. Ongewild leidde dit tot de trilogie ‘Vondeling’, ‘Bedevaart’ en nu het sluitstuk ‘Bitteroogst’. Laagje boven laagje, met gitaar, alsmaar meer stem, synth, lapsteel en banjo ontwierp hij een erg persoonlijke en aangrijpende wereld die heel erg neigt naar een sjamanistisch ritueel. Sterkste is dat hij er meestal ook in slaagt om zijn eigen introspectie over te dragen naar het publiek tijdens zijn shows, dat bij de uitvoering van ‘Bitteroogst’ ongetwijfeld met de mond vol tanden zal staan vanwege zoveel schoonheid. Nicolas van Meirhaeghe, of Sal-Ocin, geeft weinig reden tot vreugde nu hij stilaan blind dreigt te worden. Die dreiging dwingt hem tot een andere aanpak. Hij koos voor oude 78 toerenplaten die in de vier nummers, elk staande voor één van de demonen waar hij mee kampt. De sfeer is sinister en sacraal tegelijk, een duistere wereld opwekkend die synoniem kan staan voor de fysieke duisternis die de maker stilaan overrompelt. Een post-apocalyptische soundtrack voor een blinde hel. Dustbug, artiestennaam van Karel Thant, pakt het iets anders aan dan zijn twee residentiegenoten. Met een beetje goede wil kunnen we ‘Unfield & Stray’ wel als drones en soundscape wegzetten, maar eigenlijk is zijn werk veel meer een zoektocht naar de mogelijkheden binnen de niet-dansbare elektronische muziek. Het is ook even wennen en doorbijten om zijn album te doorgronden. In eerste instantie wisten we er niet echt raad mee. De plaat heeft wel iets, maar wat precies? Pas na enkele keren aandachtig luisteren begint het kwartje te vallen. Thant neemt ons namelijk mee op een intrigerende trip die net als een echte reis, regelmatig van sfeer en teneur verandert. Even doorbijten en gaandeweg met volle teugen genieten.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
wo 23 mrt 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!