Bit To Ewigen Daogen

Als we de namen van de bandleden opzoeken van Toadeater kunnen we het genre, zonder een noot te hebben beluisterd, al raden. B, M en S brengen, zoals verwacht, atmosferisch aandoende black metal. Niets mis mee, zeker niet in het geval van dit Duitse trio dat het werk van Michail Alexandrovitsj Bakoenin als uitgangspunt neemt. De bandleden komen uit de DIY-hardcorescene en verschoven stilaan richting black metal, wat hen deed besluiten Toadeater op te richten in 2018. Na het geslaagde debuut ‘Codex’ (Fucking Kill Records) en de heel goede ep ‘Hestia’ (Kellerassel) is er nu het tweede overdonderende album. Rustige fragmentjes wisselen mooi af met de uitbarstingen, waardoor een deel van het album net zo goed zou kunnen aanspreken bij liefhebbers van de straffere postrock. Soms neigt Toadeater naar de sfeer van Ulver, maar waar we bij die band nogal eens afhaken op hun eindeloze synthesizergedram, zorgen deze Duitsers voor veel afwisseling, inclusief felle riffs en heel snelle roffels. En de zang durft zelfs al eens, voor het eerst, meer zijn dan puur uitrazen. Goed, heel goed album dit.

Het vanuit Lyon opererende en een Zweed in de gelederen tellende Neige Morte heeft een zeven nummers tellend, nog geen half uur durend, stukje chaos in elkaar geknutseld. Het album is iets toegankelijker dan voorganger ‘TRINNNT’, al zal dat voor veel oortjes heel relatief zijn. De band sluit geen compromissen en kiest ervoor om hun muziek zo rommelig mogelijk te laten klinken, waarbij de ritmes dwars en averechs zijn, de zang op onverwachte momenten opduikt en ook de riffs steevast niet te horen zijn waar de modale luisteraar ze verwacht. Het mag en moet lelijk klinken, rauw en extreem. Hier en daar voegt de band wat death metalinvloeden toe, wat de onsamenhangendheid van brommende bassen, eindeloze herhalingen, dissonanten en een industrial aandoend gevoel, alleen maar versterkt.

Cryptae, Kees Peerdeman en René Aqurius uit Nijmegen, slaagden er in om met hun vorige plaat de fenomenale score van één op tien te halen in één of ander metalblad. Streven naar de nul vinden wij, en lap, voor ‘Nightmare Traversal’ gaat het duo nog een extreem stapje verder, eentje met zevenmijlslaarzen die alles en iedereen die ze tegenkomen, met volle goesting en geweld in elkaar trapt. Zeven nummers in ruim een half uur erdoor blazen, razend, met diepe grunts, riffs als een op hol geslagen Primus en drumwerk waarbij een galopperende kudde losgeslagen hengsten het loodje legt. Geen doorsnee ritmes of melodie, maar gaan alsof hun leven ervan af hangt. Black -of death metal, het zegt beide heren weinig. Geen beperkingen, gewoon een superieure pot herrie neerzetten waarmee elke concurrentie het nakijken wordt gegeven. Aquarius weet steevast de juiste kompanen te vinden om telkens weer, met wat voor band ook, voor dé verrassing te zorgen.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!