Als je de woorden bij ‘BIS 001-020’ leest, krijg je de indruk dat je een muzikaal voedzaam maal opgediend krijgt vol variatie: “De makers hebben gevoel voor beweging, voor het vertellen van een verhaal, voor de juiste lengte; ze richten zich op toenemend volume, op drama dat nooit verveelt; ze waarderen melodie zonder dat het ten koste gaat van stuwende ritmepatronen.” Deze dubbelaar is een compilatie van dance-tracks die Tim Sweeney liet horen in zijn programma Beats In Space voor WNYU, het radiostation van de universiteit van New York. Wie weet zijn deze nummers uitstekend geschikt om op te dansen. Een akkoord dat steeds herhaald wordt, stampende ritmes, elektronisch bewerkte en gestapelde vocalen, veel synthesizerklanken. Met een lengte die varieert van vier tot negen minuten, zijn de nummers ideaal om als kralen in een eindeloze dansketting aan elkaar te rijgen. Als luistermateriaal gaat het al snel vervelen. Te weinig variatie, geijkte methodes waardoor nummers binnen een nauwe bandbreedte blijven. In een enkel nummer wordt de eentonigheid doorbroken door een melodietje dat zo weggewandeld kan zijn uit een primitief computerspelletje. Ongetwijfeld zorgt het machinale in de muziek, in combinatie met bewustzijnsveranderende chemicaliën, voor een aangename roes op de dansvloer. Maar deze attente luisteraar wordt horendol van het geestdodende gebrek aan creativiteit waar zijn oren twee en een half uur lang in gedompeld worden.
