Birth Of Violence

Het zesde album van Chelsea Wolfe zal voor velen wel even schrikken zijn. Wie op zoek gaat naar donkere metalelementen is er namelijk helemaal aan voor de moeite. Wolfe ging in haar woonplaats in Californië helemaal in afzondering voor de opnames van haar nieuwe plaat, een plaat waarmee ze helemaal teruggaat naar haar folkroots. Even schrikken is het wel. Of toch niet helemaal, want op ‘Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs’ (2012) stelde de Koningin van de Duisternis al eens een album voor waarop breekbare, aan folk gelieerde, liedjes stonden.

De schoonheid van de duisternis is wat Wolfe ons voorschotelt in een twaalftal liedjes waarin ze, met minimale middelen, laat horen over een uitermate goede stem te beschikken. Namen als JarboeKate Bush en Myrkur drijven bij ons naar boven, omdat het ook allen artiesten zijn die met kleine middelen en ingetogen een intrigerend verhaal kunnen vertellen die bezweert, naar de keel grijpt. Intimistische, kleine akoestisch gespeelde liedjes zijn het geworden, die heel veraf staan van het meeste van haar vorige werk, waar doom, gothic, industrial en drones al eens om de aandacht vochten.

Een poëtisch aandoende taal en een dromerige atmosfeer zorgen voor een bijna meditatief aandoende ervaring die het album ver boven het gemiddelde folkplaatje tilt. ‘Birth Of Violence’ mag dan qua opzet anders klinken dan voorganger ‘Hiss Spun’, de intrinsieke inhoud blijft dezelfde: haar fascinatie met de troosteloosheid van de Verenigde Staten.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
ChelseaWolfe_BirthOfViolence
geplaatst:
za 11 apr 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!