Voormalig muziekblogger Nick Edwards produceerde als Ekoplekz van 2010 tot 2012 een omvangrijk oeuvre aan cassettes, 12inches en (live-)lp’s. Toen voor zelfs de meest verstokte liefhebber van vroeg-industrieel getinte dubby lo fi analoge elektronica het verzadigingspunt naderde, draaide Edwards de potmetertjes een heel einde dicht, en hield het bij een of twee releases per jaar. Zonder heel veel aan zijn stijl te veranderen, maar zo te horen heeft hij de afgelopen twee jaar, waarin helemaal geen nieuw Ekoplekz-werk verscheen, zich nu toch ook wat heeft herbezind op zijn sound. Een beetje weg uit de hoek van oude Cabaret Voltaire en Robert Rental, in de richting van acid en IDM. De beat is meer four to the floor, de blorps klinken als een 303 en de blips brengen warme herinneringen aan bleep-techno boven. De eigenwijze net niet-acid van ‘Acrid Acid’ had zo een AFX outtake kunnen zijn, het mooie ‘Slipstream’ een verloren demo uit de beginjaren van Autechre, en elders klinkt Edwards als een lofi-variant van Ø. Want nevelig is het allemaal ook nog steeds –de boel ruist als een cassette waar al een paar keer teveel overheen is opgenomen. Nog steeds herkenbaar dus, ook door vaste Ekoplekz-ingrediënten als veel dub-effecten en ijle melodieën. Zo te horen is er in het –relatief primitieve– instrumentarium niet veel veranderd, wat ‘Bioprodukt’ ook qua klankbeeld absoluut als Ekoplekz herkenbaar maakt. Geen rigoureuze herbezinning dus, maar een weerzien met een oude bekende die in de tussentijd zijn oude Warp-platen veel gedraaid heeft.
