Beurs voor de Verlichting van Morgen

Ha, het dunk!festival! Met veertien edities op de teller is het postrockfestival intussen een zekerheid, met een trouw (en zeer internationaal) publiek, eigen publiekslievelingen en een volgehouden familiale sfeer – ondanks het duizendtal bezoekers.

Dit Gonzo (circus)-verslag schreven we voor het eerst sinds lang zonder strijdmakker Nico Kennes, maar he’ll be back!

Twee Chileense bands kwamen kortstondig overwinteren in Zottegem: La Bestia de Gevaudan en Tortuganonima. De eerste klonk als een degelijke opener, genrevast, zonder veel verrassingen. De kwaliteit van de songs ging wel crescendo: de akkoordenschema’s werden creatiever naar het einde toe, en de coole drumpartij in het laatste nummer tilde de finale naar een hoger niveau. Tortuganonima gooide het over een andere boeg: zij spelen rock déstructuré, u weet wel, die scheve noiserockvariant met staccato-gitaren en ritmewisselingen à volonté, een voortdurend spel van aantrekken en afstoten, van spanning en ontspanning. Het viertal werd geleid door twee gebleste gitaarvirtuozen met zichtbaar spelplezier. Tortuganonima was licht, catchy en energiek, en kreeg het publiek gemakkelijk mee. Tien minpunten evenwel voor het handjeklap-gedoe, we moeten streng zijn.

Sinds de drastische (en zeer geslaagde) beslissing van dunk! om de locatie te verplaatsen van de betonnen sporthal naar wei en bos wordt er jaar na jaar verder geoptimaliseerd. Na verschillende gedaantewisselingen van het tweede podium werd het dit jaar eenvoudigweg geschrapt ten voordele van een beter uitgebouwd (en hoe langer hoe populairder) bospodium. De setting is perfect: onderaan een beboste heuvel, wat zorgt voor een prachtig decor en een amfitheater-effect. De bomen bieden bovendien bescherming tegen lichte regen en bovenal felle zon; een heel contrast met de hete tenten van de afgelopen edities. De landgenoten van I Am Wolves mochten het bospodium openen. Het viertal is perfect op elkaar ingespeeld en had met enkele ep’s en een single voldoende materiaal om het (voor de helft buitenlandse) publiek te bekoren.  Naar onze smaak mocht het op de as ‘punk’ versus ‘academisch’ wat meer richting punk gaan, maar dat komt misschien nog wel. I Am Wolves staat er, zoveel is duidelijk.

Hemelbestormer stond al eerder op het dunk!festival, toen nog met niet meer dan een split-ep op het actief. Tegenwoordig zitten ze al aan hun tweede volwaardige plaat, en wat zijn ze gegroeid intussen! Live was Hemelbestormer één lange pletwals, überstrak precisiewerk, toegewijd en genadeloos gespeeld. Wie bij toeval een overdosis Temptation Island, Pitchfork of andere onzin oploopt, kan Hemelbestormer als paardenmiddel gebruiken om helemaal af te kicken. O, en dan hadden we het nog niet over het licht gehad. U moet weten: het dunk!festival is sinds jaar en dag ook een beetje een Beurs voor de Verlichting van Morgen. We hebben het al eerder gezegd, maar bij postrock kan een lichtinstallatie nooit too much zijn. Het dunk!festival is dus uiterst geschikt om nieuwe dingen uit te testen. En ook al is een band als Hemelbestormer geen vragende partij voor een indrukwekkende lichtshow, ons hoort u niet klagen.

Het zestal Astodan had een plaat voor te stellen: hun knappe debuut, dat in Europa verdeeld wordt door spinoff dunk!records. Dat deden ze op het bospodium, net groot genoeg. De uitgebreide bezetting liet de nummers  naadloos in elkaar overlopen, in de stille stukken aangevuld met de musique concrète van de fluitende vogels. Misschien werkt Astodan beter in een donker hol, maar muzikaal zat alles snor en de nummers zijn sterk genoeg voor een pletwalsshow op een groter podium.

De Amerikanen van Cloakroom, op Europese tournee met Caspian, lieten een ander geluid horen, met prominente, shoegaze-achtige vocalen. Die waren niet allemaal even toonvast, maar dat hoort zo. Samen met de lekkere drumpartijen was dit een aangename afwisseling, al was niet iedereen van het publiek mee.

Met [BOLT] en Ranges volgden er opnieuw twee dunk!records-bands. Het Duitse [BOLT] deed het zittend in het bos, met een trage opbouw, wat tribale drums, en efficiënte uitbarstingen.

Het Amerikaanse Ranges was overgevlogen voor een korte Europese tournee, die begon met een dunk!avond in de Gentse Kinky Star, verder ging met een paar data in Frankrijk en Duitsland en  afsloot op het dunk!festival zelf. Ranges speelt archetypische postrock en stond hier dan ook perfect op zijn plaats. Drie (bas-)gitaren in de frontlinie, energiek samenspel, massa’s dynamiek.

Daarmee hadden we nog geen tijd vrijgemaakt om ons in te graven in ons het festivalleven zelf, toch een beetje de missie van gonzo-journalistiek. Uit plichtsbesef sloegen  we dus Nonsun over en passeerden we bij die schattige, CO2 uitstotende foodtrucks met onbegrijpelijke menu’s op de kaart, en proefden we één van die cryptische schotels – lekker, overigens.

Het Zweedse EF was de eerste topper van de avond. Ze hebben al lang geen nieuwe release meer, maar dat is hier geen criterium. Iedereen herinnert zich hier nog hun hartverwarmende show van enkele jaren geleden, en dat deden ze met veel verve nog eens over. De Zweden zijn hier halve sterren, en zo zien ze er ook een beetje uit, met hun dure kapsels en hun stemmig zwarte, half opgerolde hemdsmouwen. Een gokje evenwel: ze begonnen met hun kwetsbare kant te tonen, met de befaamde aa-haa’s, wat bij een deel van het flink ingepilsde publiek wat honende imitaties opleverde. Maar zodra ze hun steviger smoel lieten zien overtuigden ze weer moeiteloos, en kwamen ze ook met hun romantische passages weg. Tijdens het laatste nummer wipte de drummer in het publiek met een melodica (u weet wel, zo’n mini-keyboard met een slurf om in te blazen); de voorste rijen gingen erbij zitten en EF kreeg de hele tent muisstil – mooi. Was het even intens als vorige keer? Wellicht niet; veel van hun beste songs speelden ze niet eens. Maar bands die hun beste werk links kunnen laten liggen en toch overtuigen: dat zijn de groten.

Thot was perfect gecast als laatste act in het bos. Muzikaal hebben ze niet de grootste troeven in huis, maar dat compenseren ze volledig met hun energieke frontman en hun gevoel voor show. Het werd een bezwerende afsluiter, op de kruising tussen oost en west, met dank onder meer aan de opgetrommelde buikdanseres.

Het mag intussen duidelijk zijn: het dunk!festival programmeert niet in de aloude logica van bands die op tournee zijn om hun nieuwe plaat te promoten. Er wordt gewoon een evenwichtige affiche samengesteld met te ontdekken – vaak exclusieve – bands en ‘zekerheden’ die onveranderlijk een straffe show spelen. Caspian hoort, net als EF, in die laatste categorie thuis. Bij de vorige passage vlogen ze speciaal over om nummers in avant-première te spelen; deze keer was er niet eens een release in aantocht. Ze speelden een exquise selectie uit hun discografie, en we hoorden dan ook het eerste herkenningsapplaus van de dag. Caspian is pure kwaliteit, en speelde dankzij de topcondities (geluid, licht) en een dankbaar publiek een uitstekende thuismatch.

Gezien: Dunk!Festival, 10 mei 2018
Tekst: De Geluidsarchitect – Foto’s: Wouter De Bolle

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Thot - Foto: Wouter De Bolle
geplaatst:
vr 11 mei 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!