Twintig minuten, langer duurt ‘Beastings’ niet. Deze ep is het solodebuut van violiste Diamanda La Berge Dramm. Het is veel meer dan een ep. Het schijfje zit in een bruine envelop, samengebonden met een boekje met twaalf gedichten die SJ Fowler speciaal voor deze uitgave geschreven heeft. Dramm heeft snippers uit die gedichten in nieuwe combinaties bijeengebracht en er zeven nummers nummers van gemaakt. Daarin zingt ze de teksten terwijl ze zichzelf begeleidt op haar viool. Uit alles in deze uitgave spreekt liefde en aandacht. Tegelijkertijd lezen en luisteren is een wonderlijke, verwarrende ervaring. Je ziet zinsneden die je eerder al gehoord hebt, maar in een volstrekt andere context. En je hoort zangregels die een heel andere logische lijn volgen dan de gedichten waar ze uit geplukt zijn. Ook de muziek zelf ademt liefdevolle zorg en concentratie. Dat Dramm een geweldige violiste is, was al bekend. Het is een openbaring hoe goed ze als zangeres is in het transformeren van woorden tot een lied: een op zichzelf staande eenheid met een gevoelslading die op verschillende niveaus werkt. Je hoort onschuld, nieuwsgierigheid, verwondering, vastberadenheid, soms een plagerige ondertoon. De manier waarop ze haar viool benaderd heeft in de studio getuigt van inzicht en veelzijdigheid. Ze plukt aan de snaren, gooit een sluier van elektronische vervorming over haar spel, laat hoge tonen kwikzilverig kwetteren. Met behulp van mediatovenaar Akim Moiseenkov vermenigvuldigt ze haar instrument tot een ensemble met een breed spectrum aan kleuren, met uiteenlopende diepte en afstand. Het is echt niet meer dan twintig minuten. Die twintig minuten zijn niet zodanig volgepropt dat er een ondoordringbare kluwen ontstaan is. Maar er gebeurt zoveel dat je hersencellen tot het uiterste getest worden. Toch een kenmerk van grote, en diepe kunst.
