Be The Cowboy

Wie een blik werpt op de tracklijst van ‘Be The Cowboy’ kan het idee krijgen dat Mitski de zoveelste neo-lo-fi-zangeres is. Gelukkig heeft ze alleen de korte tracktijden en het fragmentarische karakter gemeen met iemand als Frankie Cosmos. Haar werk zou je eerder bij St. Vincent en vooral Torres kunnen scharen.

Ze heeft wat van het dwarse popgevoel (en dito synths) van de eerste, en de emotioneel geladen rock van de tweede. Vooral de sterke nummers ‘A Pearl’ en ‘Washing Machine Heart’ hadden op Torres’ meesterlijke ‘Sprinter’ kunnen staan, als er wat meer aandacht was geweest voor opbouw althans.

‘Be The Cowboy’ heeft het probleem dat veel albums hebben waarin een groot aantal nummers in een kort tijdsbestek langskomen: wisselvalligheid. ‘A Pearl’ wordt bijvoorbeeld gevolgd door het afgezaagde gitaarritme en dito tekst van ‘Lonesome Love’. Maar daar staan gewoonweg heerlijke nummers tegenover, waardoor ‘Be The Cowboy’ een plaat is geworden die nog heel vaak gedraaid kan worden, zonder te vervelen.

Waxahatchee maakt ondertussen een bescheiden carrière-move: de ep ‘Great Thunder’ is een hoofdzakelijk akoestische aangelegenheid na het fuzzy ‘Out In The Storm’ (2017). De meeste nummers hebben weinig meer dan zang en een pianobegeleiding of een incidentele akoestische gitaar.

Een paar van de jaren 1990-rockers van ‘Out In The Storm’ deden nog aan een rollende donder denken, maar ‘Great Thunder’ is in weerwil van de titel nogal tam, alsof tijdens het ontpluggen ook een deel van de spanning weg is gestroomd.

Het geluid van de ep is clean en dat zorgt voor veel minder atmosfeer –en daardoor voelen deze vijf liedjes toch iets te veel aan als een tussendoortje.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
Mitski_BetheCowboy
geplaatst:
ma 13 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!