Na ‘Sprang’ (2014) en ‘Aural Mist’ (’16) keert slagwerker Eric Thielemans terug met een even eigenzinnig ‘Bata Baba Loka’. Het album werd in de zomer van 2017 opgenomen in Florida en laat Thielemans in meest ongedwongen modus horen. Doorheen acht stukken improviseert de man er op los, met rollende patronen die oplossen voor je ze denkt te herkennen, terwijl ze net zo vaak opzij gezet worden om eerst even in de weer te zijn met rustig resonerende klanken of percussieve druppeleffecten. De klassieke snaredrumroffel, zo cruciaal in zijn oeuvre, maakt hier en daar ook z’n opwachting, maar is slechts een klein bestanddeel in een puzzel die gaandeweg vormt krijgt. Op die manier dwingt Thielemans ook de luisteraar om afstand te nemen van de muziek, akte te nemen van wat er verteld en meegegeven wordt, want het is niet enkel vastgelegd ter vermaak van groovejunks, maar toegespitst op nieuwsgierige oren die verwachtingen opzij kunnen zetten en zich onderdompelen in de ceremoniële uitstapjes van een muzikant die intussen een heel eigen plekje verworven heeft in de Belgische muziek. Wie hem toch in iets meer traditionele context aan het werk wil zien, die doet er goed aan het parcours van zijn levensgezellin Chantal Acda te volgen. Bij haar zit zijn muzikale persoonlijkheid ingebed in een iets traditioneler, maar niet minder boeiend kader. Intussen is het wachten op zijn project met jazzicoon en leermeester Billy Hart, dat een vernuftig verbond zou moeten worden van woord en muziek.
