Baskenland

Na hun topprestatie afgelopen zomer op het Genkse Absolutely Free Festival keken we uit naar het album van El Yunque. Dat optreden had alles om ons compleet omver te blazen. Een laag podium, een kleine tent, goed geluid en een band die alles geeft. De verwachtingen lagen hoog en die worden absoluut waargemaakt. Ondanks de beperkte opnametijd slaagt het viertal erin om dankzij een strakke productie met een heerlijk debuut voor de pinnen te komen. Door die open productie klinkt de invloed van bands als Slint, Swans en Sonic Youth. Openen doet het album met het trashy ‘€˜Kaaiman’€™. Die openingsschreeuw heeft pakken meer impact dan de taks met dezelfde naam. Deze kaaiman is wel effectief zullen we maar zeggen. ‘€˜Kassandra Esq.’ dramt lekker door tot het bijna uitsterft om dan volledig scheef te gaan. In onze oren heeft ‘€˜Noztectransch’€™ de gekte én groove die Evil Superstars ook kenmerkte in hun hoogtijdagen. Gevoelige kijkers vermijden trouwens best de videoclip. Dit openingssalvo wordt vervolmaakt met het epische nummer ‘€˜Kabeldraad’. Bijna negentien (!) minuten gestructureerde chaos, propvol ideeën en stukken Nederlandstalige improvisatie. Dit nummer is hét nummer waar het om draait tijdens hun liveshows. Je zou kunnen verwachten dat het album daarna in elkaar zakt. Niets daarvan want dan volgt nog de lekkere indierocker ‘Nàtwoord’, het accent is niet onbelangrijk in de uitspraak. Ze jagen er dan nog ‘€˜Dredge’€™ en ‘€˜Druimte’€™ door om af te sluiten met het slepende, dissonante ‘€˜Und Dann, Die Kinder’€™. El Yunque lijkt, afgaande op hun Facebookpagina én die van hun fanclub, een zootje ongeregeld, maar dan wel één dat verdomd goed weet welk muzikaal pad ze willen uitgaan.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
ElYunque_Baskenland
geplaatst:
di 23 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!