‘Barricades’ gaat over verzet, verzet tegen de barricades die er in de wereld van vandaag zijn opgetrokken, en waar achter een groot deel van de wereld steeds verder in verval raakt. En het geluid is er naar: rauwe elektro met industriële inborst, niet gepolijst in de eindmix.
Vigroux doet niet aan opsmuk. Iedere snare een pulse overstuurde ruis, iedere kickdrum een kaakslag, iedere sequencerdreun een rauwe rand. Soms doet ‘Barricades’ aan Pan Sonic denken – in geluid, maar vooral ook intensiteit.
Het fijnst zijn de ongecompliceerde stukken, zoals de opener ‘Countdown’. De denderende beat is onontkoombaar en Vigroux stort er gruizige sequencers en hysterische oscillatoren overheen. Het dendert en weet van geen ophouden. Het naar een dystopisch verhaal van J.G. Ballard verwijzende ‘Concrete Island’ heeft een riff die net zo fijn als irritant is.
Op strategische punten neemt Vigroux gas terug en laat hij de drumcomputer uit, maar ook dan blijft de muziek gespannen, zoals op ‘H+’, waarop een vervormde vocoderstem een onverwacht –en kwetsbaar– menselijk aspect blootlegt.
Daarna gaan alle remmen los in het titelnummer, met gierende atonale synths waar een ander de melodie zou spelen. Afsluiter ‘Rosso’ begint met een stapeling dissonante synthakkoorden, om uit te vloeien in een paar laatste minuten gedragen drones, een adempauze na al het geweld –rustgevend, maar net zo goed omineus, als stilte voor de storm die komen gaat.