Na dertig jaar zijn de ingrediënten van het Nederlandse De Kift bekend. Een schots en scheve fanfare beïnvloed door teksten uit de wereldliteratuur en punk. Ook hier wijken ze daar niet direct vanaf. Hoewel in het openingsnummer Bal horen we in het begin de resten van de samenwerking met de Rotterdamse punkers Rats On Rafts nog doorschemeren. Hoekige gitaren hakken het nummer doormidden. We worden door het personage Admiraal B. (een personage dat trouwens eerder al opdook in het oeuvre van de band) uitbundig welkom geheten op het feest. Net als je denkt dat het een zeer uitbundig feest zal worden sluipt de weemoed het album binnen. En die weemoed blijft hangen over de plaat. Een mooie emotie, balancerend op de rand tussen tristesse en oprechte vrolijkheid. En die wordt ook muzikaal opgezocht in een nummer zoals Langzaamaan waarin zowaar steeldrums een hoofdrol opeisen. In andere nummers zoals het jachtige Bijl en Hamer zijn het weer de blazers en ook strijkers die met de eer gaan lopen. Dankzij de kraakheldere productie van het album horen we al die instrumenten heel mooi terug. Dertig jaar kerft De Kift al aan haar eigenzinnige pad. Dit is een nieuwe etappe in die kronkelende reis.